Jarosław Kaczyński, opisując kiedyś zachowanie Michnika, podkreślał jego niebywałą skłonność do kłamstwa, to, że potrafi łżeć w żywe oczy, dosłownie iść w zaparte. Trzeba przyznać, że szczyt łgarstwa osiąga Michnik już przy najnowszych opisach rodowodu swojej rodziny. Kiedy na przykład stara się maksymalnie wybielić postać swego ojca Ozjasza Szechtera, członka Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. I pisze o nim, że czuł się on jak absolutnie polski Polak (Między Panem a Plebanem, Kraków 1995, s. 50). Nie wyjaśnia tylko nigdzie, co ten absolutnie polski Polak szukał w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i jak zawędrował na sam jej wierzchołek z tą swą rzekomą dumą z polskiej tożsamości (tamże, s. 50). Przypomnijmy, że Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy konsekwentnie dążyła do rozbicia Polski, oderwania wielkiej części jej ziem i przyłączenia do już rusyfikowanej skrajnym sowieckim terrorem wschodniej Ukrainy. Dodajmy, że według książki H. Piecucha: Akcje specjalne (Warszawa 1996, s. 76), ten absolutnie polski Polak Ozjasz Szechter był starym, wypróbowanym agentem Moskwy w Polsce. I wchodził wraz z Brystygierową, Bermanem, Chajnem, Groszem, Kasmanem i innymi w skład wydzielonej komórki, bezpośrednio podporządkowanej Moskwie.

Komuniści - konfidenci

Według najlepszego jak dotąd opracowania dziejów przedwojennych komunistów pióra Jana Alfreda Reguły (Mitzenmachera), Szechter, bardzo znany działacz KPZU, został aresztowany wraz z grupą innych działaczy KPZU jesienią 1930 r. Jak pisze Reguła: Oskarżeni sypali innych towarzyszy partyjnych (...) przodowali w tym komuniści, zajmujący stanowiska kierownicze (...) okazało się, że ci bohaterowie byli skończonymi tchórzami (J.A. Reguła: Historia Komunistycznej Partii Polski, Warszawa 1934, s. 243). Michnik w wywiadzie z Danielem Cohn Benditem stwierdził: Mój ojciec byl bardzo znanym działaczem komunistycznej partii przed wojną, siedział osiem lat w więzieniu. Po wojnie nie odgrywał żadnej roli. Nie odgrywał, bo nie chciał jej odgrywać (cyt. za: L. Żebrowski: Paszkwil „ Wyborczej", Warszawa 1995, s. 35). Zdaniem Żebrowskiego (op. cit., s. 35): Bardziej prawdopodobne jest jednak to, iż z powodu zaszłości nie powierzono mu wysokich funkcji partyjnych.

Według Adama Michnika kapo wojnie jego ojciec rzekomo już nie wierzył w komunizm, doskonale wiedział, że cały realny socjalizm to wielkie świństwo i paskudztwo (op. cit., s. 53). A nawet według zwierzeń Michnika o ojcu: Miał on poglądy straszliwie antyreżimowe, antysowieckie, a w związku z tym antykomunistyczne (według: Polityka Polska, grudzień 1990, s. 34). I ten wielki antykomunista Ozjasz Szechter, który uważał realny socjalizm za wielkie świństwo, po wojnie jednak wstąpił do PZPR. Gdy ksiądz Tischner zdziwiony zapytał Michnika o to: Zapisał się, chociaż nie wierzył? Michnik odpowiednio „wyjaśnił": Absolutnie nie wierzył, ale potem to sobie racjonalizował. Skoro nic się nie da poradzić na sowiecką przemoc... (Między Panem... op. cit., s. 51). Ze zwierzeń Michnika w Polityce Polskiej dowiadujemy się również, że od ojca już w pierwszych rozmowach otrzymał niezwykle mocny zastrzyk myślenia antyreżimowego. Był to rzeczywiście „mocny" zastrzyk, jeśli nie przeszkodził Michnikowi już w młodości w działaniu przez lata w komunistycznym „czerwonym harcerstwie" walterowców, a jeszcze podczas swego procesu w 1969 r. w gromkich zapewnieniach, że jest komunistą!

Brat - morderca sądowy

W Między Panem a Plebanem (op. cit., s.50) znajdujemy kolejne łgarstwo Michnika o ojcu: Przez wszystkie lata bardzo konsekwentnie unikał peerelowskiej kariery. Jak więc wytłumaczyć piastowanie przez Ozjasza Szechtera, w czasach stalinowskich, stanowiska zastępcy redaktora naczelnego skrajnie serwilistycznego organu związkĂłw zawodowych  Głosu Pracy (od l stycznia 1951 do 11 marca 1953). Ciekawe, Ĺźe szefem Szechtera w tej gazecie kadłubowych związkĂłw zawodowych był opisany bardzo negatywnie przez Światłe Bolesław Gebert, niegdyś jeden z czołowych działaczy Komunistycznej Partii StanĂłw Zjednoczonych, a w latach 60. ambasador PRL w Turcji, ojciec obecnego podwładnego Michnika - Dawida Warszawskiego (Geberta).

Wpływ wychowawczy wielkiego antykomunisty Ozjasza Szechtera jakoś nie zaszkodził w PRL-owskiej karierze starszego brata Adama  mordercy sądowego Stefana Michnika. NaleĹźy on do grupy stalinowskich katĂłw, ktĂłrzy winni odpowiadać przed sądem Rzeczypospolitej za zbrodnie przeciwko narodowi polskiemu. Prezes Sądu NajwyĹźszego Adam Strzembosz pisał na łamach Rzeczypospolitej (z 18 marca 1996) o kapitanie Stefanie Michniku jako członku jednej z dwĂłch grup sędziĂłw najbardziej odpowiedzialnych za mordercze wyroki. Był on bowiem członkiem grupy sędziĂłw, ktĂłrzy orzekli wyroki śmierci w sprawach, w ktĂłrych doszło później do pełnej pośmiertnej rehabilitacji osĂłb skazanych na śmierć.

Jeszcze jako młody podporucznik Stefan Michnik został dopuszczony do sądzenia spraw oficerów dużo wyższych od niego stopniem. Niejednokrotnie wchodził do składów sędziowskich w warszawskim Wojskowym Sądzie Rejonowym, który miał najwięcej spraw „ciężkiego kalibru" o wielkim politycznym znaczeniu, oczywiście spraw całkowicie sfabrykowanych. Wyrokował w tzw. „sprawach tatarowskich".

Stefan Michnik nie zawiódł pokładanego w nim zaufania. Sądził tak, jak od niego oczekiwano, nieuczciwie i bezwzględnie, wydając surowe wyroki, w tym wyroki śmierci na osoby całkowicie niewinne. I został za to dobrze wynagrodzony, awansując w 1956 roku w wieku zaledwie 27 lat do stopnia kapitana. Jako podporucznik był sędzią wydającym wyroki w sfabrykowanych procesach majora Zefiryna Machalli, pułkownika Maksymiliana Chojeckiego, majora Jerzego Lewandowskiego, pułkownika Stanisława Weckiego, majora Zenona Tarasiewicza, pułkownika Romualda Sidorskiego, podpułkownika Aleksandra Kowalskiego (por. Dokumenty. Mieczysław Szerer. Komisja do badania odpowiedzialności za łamanie praworządności 10 czerwca 1957, paryskie Zeszyty Historyczne, 1979, nr 49, s. 156-157, i J. Poksiński: My sędziowie, nie od Boga..., Warszawa 1996, s. 276). Wydał w tych procesach surowe wyroki, w tym kilka wyroków śmierci.

10 stycznia 1952 stracono w wieku 37 lat skazanego na śmierć przez Michnika majora Zefiryna Machallę (został zrehabilitowany pośmiertnie 4 maja 1956). Stefan Michnik wydał wyroki śmierci również na byłego polskiego attache wojskowego w Londynie, pułkownika M. Chojeckiego i na majora J. Lewandowskiego. Ci mieli więcej szczęścia, wyroku nie wykonano. W przypadku płk. Chojeckiego zadecydowało to, że wiceminister MBP Romkowski chciał wykorzystać Chojeckiego jako świadka w innym procesie. Dzięki temu Chojecki dożył do 1956 roku, a 28 marca 1956 jego sprawa została umorzona z powodu całkowitego braku dowodów winy. 8 grudnia 1954 zmarł w niecały miesiąc po udzieleniu mu przerwy w wykonywaniu kary więzienia skazany przez Michnika na karę 13 lat więzienia płk Stanisław Wecki, były wykładowca Akademii Sztabu Generalnego, przez dwa lata więzienia torturowany, pośmiertnie uniewinniony (por. J. Poksiński: TUN, Warszawa 1992). Ciężkie przejścia więzienne przyspieszyły śmierć innego skazanego przez Michnika (na 12 lat więzienia) płk. Romualda Sidorskiego, byłego naczelnego redaktora Przeglądu Kwatermistrzowskiego. W marcu 1955 roku ze względu na bardzo zły stan zdrowia udzielono mu przerwy w odbywaniu kary; zmarł wkrótce. Został pośmiertnie zrehabilitowany 25 kwietnia 1956.

Wyroki śmierci w głośnych sprawach wysokich oficerów z grupy generała Tatara wcale nie były jedynymi wyrokami śmierci, które orzekł Stefan Michnik. Tylko że te inne wyroki — w sprawach oficerów podziemia niepodległościowego są dużo mniej znane. Tak jak podpisany przez Stefana Michnika wyrok śmierci na majora Karola Sęka, który miałem możliwość oglądać w listopadzie 1994 roku na wystawie na UMCS w Lublinie, uczestnicząc tam w panelu na temat: Żołnierze Wyklęci (tj. żołnierze polskiego niepodległościowego podziemia po 1994 roku). Major Karol Sęk, artylerzysta spod Radomia, przedwojenny oficer, potem oficer Narodowych Sił Zbrojnych, został stracony z wyroku sędziego wojskowego Stefana Michnika w 1952 roku.

Stefan Michnik niewiele rozumiał, ale podpisywał wyroki śmierci i czuwał nad ich wykonaniem. A były to wyroki godzące w najlepszych polskich patriotów. Tak, jak w przypadku kierowanego przez Stefana Michnika wykonania wyroku śmierci na wspaniałym polskim patriocie Andrzeju Czajkowskim, Cichociemnym, powstańcu warszawskim, zastępcy dowódcy połączonych baonów „Oaza-Ryś" na Mokotowie i Czerniakowie. Odznaczo­nym za bohaterstwo w walce z Niemcami krzyżem Virtuti Militari. Zamordowano go na Mokotowie 10 października 1953 pod nadzorem porucznika Stefana Michnika (por. opis tej tragedii pióra P. Jakuckiego: Zamordowany za patriotyzm, Gazeta Polska, 20 października 1994).

Hańba domowa

Myślę, że sprawa brata - stalinowskiego zbrodniarza stanowi jeden z kluczy, wyjaśniających ciągły flirt Adama Michnika z komunistami po czerwcu 1989 roku. Chodziło o łączący go z nimi równie głęboki strach przed rozliczeniami i pełnym pokazaniem „hańby domowej" czy „hańby rodzinnej". Mając stalinowskiego kata w rodzinie, Michnik robił wszystko, aby nie doszło do prawdziwych rozliczeń ze zbrodniami komunizmu, opublikowania ksiąg hańby, bo uznał to za niezwykle groźne dla własnej legendy.

Przypomnę tu, że Adam Michnik usprawiedliwiał wyroki wydawane przez swego brata (nigdzie nie podając jednak, że chodziło o wyroki śmierci) tym, że: Kiedy zapadały najgorsze wyroki, Stefan był dwudziesto paroletnim człowiekiem, który niewiele rozumiał z tego, co się działo. (Między Panem... op. cii., s. 48). Wyjaśnijmy więc, że młody porucznik Stefan Michnik gorączkowo rwał się do sądzenia w sfabrykowanych procesach wojskowych nad dużo wyższymi od niego stopniem majorami czy pułkownikami, bo widział w tym szansę błyskawicznego przyspieszenia swej kariery. I rzeczywiście uległa ona radykalnemu przyspieszeniu już w wieku 27 lat awansował na kapitana.

Przy obrazie rodowodu Adama Michnika warto wspomnieć również o roli jego matki, zaangażowanej komunistki sprzed wojny - Heleny Michnik. Po wojnie wsławiła się głównie dogmatycznymi podręcznikami, zale­cającymi m.in. jak najskuteczniej walczyć z religią katolicką. Oto przykładowy fragment jej zaleceń zamieszczony w Komentarzu metodycznym dla klasy IX ogólnokształcącej szkoły korespondencyjnej stopnia licealnego do podręczników: E. Kosiński: Historia wieków średnich, A.W. Jefimow: Historia Nowożytna, S. Missalowa i J. Schoenbrenner: Historia Polski, Warszawa 1953 r: (...) Nie wystarczy np. powiedzieć, że Kościół był główną podporą feudalizmu, lecz trzeba to udowodnić. Udowadniać będziecie w ten sposób: Kościół był główną podporą feudalizmu ponieważ: 1) głosił, że władza królewska pochodzi od Boga, a więc poddanym nie wolno się buntować; 2) głosił wieczność feudalizmu i zasady nierówności społecznej; 3) stosował klątwę kościelną i karał wszystkich występujących przeciwko nierówności społecznej; 4) urządzał krucjaty przeciwko ruchom ludowym, np. przeciwko albigensom we Francji, husytom w Czechach Ud.; 5) zwalczał postępową naukę, gdyż podważała ona panujący ustrój (np. potępienie nauki Kopernika, Galileusza Ud.); 6) przez hasło „ błogosławieni maluczcy duchem " utrwalał ciemnotę i zacofanie mas ludowych; 7) głosząc, że ci, którzy cierpią na tym świecie, będą zbawieni po śmierci, rozbrajał rewolucyjną walkę mas ludowych, Ud. Adam Michnik twierdził, że jego matka wywodziła się z całkowicie spolonizowanej żydowskiej rodziny, pisał o jej całkowitej identyfikacji z polskością (Między Panem..., op. cit., ss. 46-47). Nie wyjaśnił tylko, jak pod opieką takich patriotycznych rodziców - ojca jakoby absolutnie polskiego Polaka i matki całkowicie identyfikującej się z polskością - on sam już w młodości stał się narodowym nihilistą (Między Panem... op. cit., s. 91). Pisał sam o sobie, że był narodowym nihilistą i rzekomo przestał nim być po marcu 1968 roku.

Komunistycznemu rodowodowi Michnika towarzyszyły odpowiednie splendory  wielkie eleganckie mieszkanie w gęsto obsadzonej przez zaufanych towarzyszy z partyjnej i bezpieczniackiej elity alei Przyjaciół w Warszawie, dokładnie w tym samym domu, w ktĂłrym mieszkał były stalinowski minister bezpieczeństwa Stanisław Radkiewicz (por. Wprost 22 XII 1991 r.).