Kevin MacDonald, profesor Wydziału Psychologii Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego w Long Beach autor trzech książek o Żydach; MacDonald rozwija w nich tezę, że przez 2000 lat judaizm był według jego słów "grupową strategią ewolucyjną", której celem było zapewnienie przetrwania Żydom jako grupie etnicznej.
Ostatnia z książek: "The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-Century Intellectual and Political  Movements" (Kultura krytyki: Ewolucyjna analiza żydowskiego udziału w intelektualnych i politycznych ruchach dwudziestego wieku) wydana została po raz pierwszy w 1998 roku.
Drugie wydanie z 2002 r. rozszerzone zostało o 70 stronicowy wstęp stanowiący uzupełnienie i rozwinięcie niektórych kwestii nieopisanych w stopniu dostatecznym w pierwszej edycji.
Tłumaczenie jednego z rozdziałów wstępu do wspomnianej książki zatytułowanego: "Zaangażowanie Żydów w komunizm i radykalną lewicę" ("Jewish Involvement in Communism and the Radical Left" http://caesartort.blogspot.com/2010/05/culture-of-critique-s-preface-5-of-10.html ) opublikowano tu http://www.abcnet.com.pl/node/853
Zacytuję kilka fragmentów:
(.)Wydaje się możliwe, że przynajmniej część masowych zbrodni bolszewickich i terroru, motywowane była rewanżem przeciwko narodom, które historycznie miały nastawienie antyżydowskie.
Kilku historyków sugeruje, że Żydzi wstępowali do sił bezpieczeństwa w tak dużych liczbach, by wziąć odwet za traktowanie ich pod rządami carów (Rapoport 1990, 31; Baron 1975, 170).
Na przykład, Kozacy służyli carowi jako wojskowe siły policyjne i używali swej władzy przeciwko społecznościom żydowskim podczas konfliktów pomiędzy rządem i Żydami.
Po rewolucji, Kozacy zostali deportowani na Syberię za odmowę przystąpienia do kołchozów.
Podczas lat trzydziestych, osobą odpowiedzialną za deportacje był etniczny Żyd, Lazar Kaganowicz, nazywany "Wilkiem Kremla" ze względu na swe zamiłowanie do przemocy.
W swej nagonce przeciwko chłopom Kaganowicz znajdował "nieomal perwersyjną radość w możliwości rozkazywania Kozakom.
Wspominał aż nazbyt jaskrawo to, czego on i jego rodzina doświadczyli z rąk tych ludzi...
Teraz oni wszyscy mieli za to zapłacić - mężczyźni, kobiety, dzieci.
Nie miało znaczenia kto.
Wszyscy stali się jednacy.
To było kluczem do jestestwa Kaganowicza.
On nigdy nie zapominał i nigdy nie wybaczał" (Kahan 1987, 164).
Podobnie, Żydów uczyniono odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo na Ukrainie, która miała długą historie antysemityzmu (Lindemann 1997, 443) i stała się sceną masowych mordów w latach trzydziestych.
W "The Culture of Critique" (Rozdz. 3) zaznaczyłem, że Żydzi byli wyraźnie związani z sowiecka tajną policją i że odgrywali podobną rolę w komunistycznej Polsce i na Węgrzech.
W dodatku do licznego niższej rangą personelu bezpieczeństwa byli tam też wyróżniający się Żydzi jak np. Matwiei Berman i Naftali Frenkel.
Stworzyli oni system pracy niewolniczej, który pochłonął setki tysięcy śmiertelnych ofiar (budowa kanału między Bałtykiem i Morzem Białym pociągnęła za sobą tysiące istnień ludzkich.
Sześcioma nadzorcami tego projektu byli Żydzi: Firin, Berman, Frenkel, Kogan, Rapoport, Żuk).
Inni Żydzi, którzy wybili się jako kierujący Czerwonym Terrorem, to Henryk Jagoda (szef tajnej policji), Aron Soltz, Lev Inżir (główny księgowy Archipelagu Gułag), M. I. Gaj (szef specjalnego tajnego wydziału policji), A. A. Słucki i jego zastępca Boris Berman (odpowiedzialni za terror za granicą), K. V. Pauker (szef operacji tajnej policji) i Lazar Kaganowicz (najpotężniejszy po Stalinie funkcjonariusz rządowy w latach trzydziestych i wybitnie zaangażowany w masowe zbrodnie, które miały miejsce w tym okresie) (Rapoport 1990, 44-50).
Ogólnie, Żydzi nie tylko byli widoczni w przywództwie bolszewików, ale też "zapełniali niższe poziomy machiny partyjnej - szczególnie w Czeka i jej następcach: GPU, OGPU i NKWD" (Schapiro 1961, 165).
Żydzi w swej szczególnej roli w rządzie bolszewickim nie ustępowali miejsca nawet Rosjanom: "Gdyż najbardziej wyróżniającą się i barwną postacią po Leninie był Trocki, w Piotrogrodzie dominującą i znienawidzoną figurą był Zinowiew, jeśli zaś kogokolwiek spotkało nieszczęście dostania się w ręce Czeki, miał bardzo wielką szansę znalezienia się twarzą w twarz z żydowskim śledczym i być może zastrzelenia przez niego (Werth 1999, 86).
Nawet po inwazji niemieckiej w 1941, wśród Rosjan powszechna była nadzieja, że zwycięstwo Niemiec uwolni kraj od "Żydów i bolszewików" - dopóki brutalność najeźdźców nie stała się oczywista (Werth 1999, 215).
Omówienie w "The Culture of Critique" potęgi Żydów w Związku Sowieckim podkreśla, że w przeciwieństwie do kampanii masowych morderstw popełnianych na innych narodach, poczynania Stalina wobec garści wysokich rangą żydowskich komunistów w czasie czystek lat trzydziestych były bardzo ostrożne i pełne przeinaczeń, których celem było umniejszanie znaczenia tożsamości ofiar.
Na siłę Żydów w tym okresie wskazuje fakt, że rząd sowiecki ustanowił w 1934 roku żydowski rejon autonomiczny (Birobidżan) by moc utrzymywać ciepłe stosunki z zagranicznymi organizacjami żydowskimi (Gitelman 1988).
Podczas lat dwudziestych i trzydziestych Związek Sowiecki akceptował pomoc dla Żydów sowieckich od zagranicznych organizacji żydowskich, szczególnie od American Jewish Joint Distribution Committee, który finansowany był przez bogatych Żydów amerykańskich (Warburg, Schiff, Kuhn, Loeb, Lehman, Marshall).
Ilustruje to też sprawa zamordowania z rozkazu Stalina, dwu przywódców międzynarodowego ruchu socjalistycznego - polskich Żydów - Henryka Ehrlicha i Wiktora Altera. Morderstwa te stały się międzynarodowym incydentem i stały się przedmiotem protestów lewicowców na całym świecie (Rapoport 1990, 68). Wrzawa przygasła dopiero wtedy, gdy Sowieci założyli żydowską organizację: Jewish Anti-Fascist Committee (JAC), mającej na celu uzyskanie przychylności Żydów amerykańskich.
Przywódcy Żydów amerykańskich, tacy jak Nahum Goldman z World Jewish Congress i rabin Stephen S. Wise z the American Jewish Congress (AJCongress), pomogli uciszyć hałas związany z tym incydentem i wzmocnić pozytywny obraz Związku Sowieckiego pośród Żydów amerykańskich.
Oni to właśnie, wraz z całą gamą żydowskich radykałów, gorąco powitali przedstawicieli Jewish Anti-Fascist Committee w Nowym Jorku, podczas drugiej wojny światowej.

I znowu kontrast jest uderzający.
Rząd sowiecki zamordował miliony ukraińskich i rosyjskich chłopów w latach dwudziestych i trzydziestych.
Stracił w egzekucjach setki tysięcy ludzi usuniętych ze stanowisk w partii i gospodarce, więził bez jakiegokolwiek mającego sens sprawiedliwości procesu setki tysięcy ludzi w przerażających warunkach, które przyniosły niewiarygodnie wysoką śmiertelność, wcielił setki tysięcy do systemu pracy przymusowej pociągającego niezmierne ofiary śmiertelne, nakazał kary zbiorowe, deportacje Kozaków i innych grup etnicznych, których wynikiem były ich masowe morderstwa.
W tym samym czasie, działania przeciwko garści żydowskich komunistów podejmowane były ostrożnie i przeprowadzane z zapewnieniami, że rząd nadal ma bardzo pozytywne spojrzenie na Żydów i judaizm.

Głównym tematem Rozdziału 3. "The Culture of Critique" jest teza, że ogólnie żydowscy lewicowcy, włączając w to zwolenników bolszewizmu, nie zaprzestali identyfikować samych siebie jako Żydów i że żydowskie poparcie dla tych celów rosło lub spadało zależnie od ich zbieżności ze specyficznymi kwestiami żydowskimi.
Powinienem był jednak bardziej podkreślić jak bardzo ważnymi były specyficznie problemy żydowskie, że naprawdę żydowskie zaangażowanie w bolszewizm jest w całej historii być może najbardziej skandalicznym przykładem moralnego partykularyzmu Żydów.
Przerażające konsekwencje bolszewizmu dla milionów nie-żydowskich obywateli sowieckich nie wydawały się stanowić problemu dla żydowskich lewicowców - i tak pozostało po dziś dzień.
W "The Culture of Critique" zaznaczyłem, że milczenie Ilii Ehrenburga na temat sowieckiej brutalności obejmującej morderstwa milionów swych własnych obywateli w latach trzydziestych, mogło być motywowane głównie jego poglądem, że Związek Sowiecki był przedmurzem wobec faszyzmu. (Rubenstein 1996, 143-145).
Ta moralna rozmyślna ślepota była powszechna.
Podczas lat trzydziestych, kiedy miliony obywateli sowieckich były mordowane przez rząd sowiecki, Komunistyczna Partia USA podejmowała wielkie wysiłki by oddziaływać na specyficzne wpływowe grupy żydowskie, włączając w to sprzeciwianie się antysemityzmowi, popieranie syjonizmu i wypowiadanie się na rzecz ważności podtrzymywania żydowskich tradycji kulturowych.
W czasie tego okresu "amerykański ruch radykalny gloryfikował rozwój żydowskiego życia w Związku Sowieckim...
Związek Sowiecki był żywym dowodem na to, że pod władzą socjalizmu kwestię żydowską można rozwiązać" (Kann 1981, 152-153).
Komunizm był postrzegany jako "dobry dla Żydów."
Radykalni Żydzi - poważny procent całej żydowskiej społeczności tego okresu - widział świat przez żydowskie okulary.
Fascynującym przykładem amerykańsko-żydowskiego radykała, który wychwalał zalety Związku Sowieckiego był Joe Rapoport (Kann 1981, 20-42, 109-125) - wspomniany pobieżnie w "The Culture of Critique", lecz jego przykład potwierdza głębsze badania.
Rapoport wstąpił do żydowskiego oddziału Armii Czerwonej, walczącego przeciwko ukraińskim nacjonalistom w wojnie domowej po Rewolucji Bolszewickiej w 1917 roku.
Jak wielu innych Żydów wybrał on Armię Czerwona, gdyż sprzeciwiała się ona antyżydowskim akcjom ukraińskich nacjonalistów.
Podobnie jak szeroka większość rosyjskich Żydów, powitał z zadowoleniem rewolucję, ponieważ poprawiała ona życie Żydów.
Po wyemigrowaniu do USA, Rapoport odwiedził Ukrainę w listopadzie 1934 roku, w nie cały rok po głodzie wywołanym akcjami rządu sowieckiego, który zabił 4 miliony ukraińskich chłopów (Werth 1999, 159 i nast.).
Chłopi opierali się przymusowemu wcieleniu do kołchozów i byli wspierani przez lokalne władze ukraińskie.
Odpowiedzią rządu centralnego było aresztowanie chłopów, konfiskata ziarna, w tym rezerw przeznaczonych na przyszłoroczne zasiewy.
Nie dysponując żywnością, chłopi usiłowali przenieść się do miast, lecz rząd przeciwdziałał temu.
Miliony chłopów głodowały.
Rodzice porzucali głodujące dzieci zanim sami siebie zagłodzili na śmierć; szerzył się kanibalizm; pozostali robotnicy kołchozów byli torturowani by zmusić ich do wydania jakiejkolwiek posiadanej żywności.
Sposoby tortur obejmowały "zimną" metodę, podczas której ofiarę rozbierano i pozostawiano na mrozie, zupełnie nago.
Czasem całe brygady kołchoźników były traktowane w ten sposób.
W "gorącej" metodzie, stopy i dół spódnicy kołchoźnic oblewano benzyną i podpalano.
Płomienie gaszono i proces powtarzano. (Werth 1999, 166). W czasie kiedy w całym kraju głód pochłonął 6 milionów istnień ludzkich, rząd wyeksportował 816 milionów ton ziarna by uzyskać pieniądze na budowę przemysłu.
Okropności tych Rapoport wcale nie wspomina w relacji ze swojej wizyty w 1934 roku.
Zamiast tego maluje on bardzo pozytywny obraz życia na Ukrainie pod władzą sowietów.
Życie jest dobre dla Żydów.
Jest zadowolony, że kultura jiddish akceptowana jest nie tylko przez Żydów ale również przez nie-Żydów - wyraźna oznaka uprzywilejowanego statusu judaizmu w Związku Sowieckim tego okresu.
(Opowiada na przykład o zdarzeniu, kiedy to ukraiński robotnik czytał zarówno Żydom jak i nie-Żydom opowiadanie w jiddish.)
Młodzi Żydzi korzystali z nowych szans nie tylko w kulturze jiddish ale też "w gospodarce, w rządzie, w uczestnictwie w ogólnym życiu kraju" (Kann 1981, 120). Starsi Żydzi narzekali, że rząd jest antyreligijny, a młodzi Żydzi, że Leon Trocki, "narodowa duma ludu żydowskiego", został usunięty.
Jednak wiadomość dla amerykańskich radykałów była optymistyczna: "wystarczyło wiedzieć, że młodzi Żydzi zajmowali wysokie stanowiska i z zadowoleniem przyjmowali sowiecki system" (Kann 1981, 122). Rapoport patrzył na świat jedynie żydowskimi oczyma.
Masowe cierpienia, w których na skutek działań rządu blisko 20 milionów obywateli sowieckich straciło już życie, były bez znaczenia.
Kiedy Rapoport patrzy wstecz na swe życie amerykańsko-żydowskiego radykała, to jego jedynym konfliktem wewnętrznym i rozterką było popieranie akcji sowieckich, które widział jako nieleżące w interesie Żydów, na przykład pakt o nieagresji z Niemcami i brak konsekwentnego poparcia dla Izraela.
Rapoport był typem jednego z wielu obrońców komunizmu w amerykańskich mediach i kręgach intelektualnych (patrz niżej oraz Rozdz. 3).
Wybitnym przykładem takich mediów był "New York Times" należący do rodziny żydowskiej kierującej się w dużym stopniu troską o wpływy mediów żydowskich.
W latach trzydziestych "New York Times" szeroko opisujący niemieckie prześladowania Żydów, a później nawołujący do interwencji w drugiej wojnie światowej, wybielał okropności rządów sowieckich, w tym głód na Ukrainie,

(.)Dwudzieste stulecie w Europie i w świecie zachodnim, podobnie jak piętnaste w Hiszpanii należało do Żydów, ponieważ Żydzi i żydowskie organizacje byli głęboko i decydująco zaangażowani we wszystkie ważne wydarzenia.
Jeśli mam rację twierdząc, że uczestnictwo Żydów było koniecznym warunkiem rewolucji bolszewickiej i jej morderczych następstw, to można również argumentować, że skutkiem tego Żydzi mieli ogromny wpływ na późniejsze wydarzenia.
(.) Ideologia rewolucji bolszewickiej sankcjonowała eliminację całych klas społecznych i faktycznie masowe morderstwa charakteryzowały komunizm gdziekolwiek by on nie doszedł do władzy (Courtois i in. 1999).
Masakry te dokonywane były tym łatwiej, że rewolucją kierowali ludzie etnicznie obcy, nieodczuwający wcale, a jeśli nawet tak, to niewiele, sympatii do Rosjan i innych ludów, które cierpiały najwięcej.
Konserwatyści w całej Europie i Ameryce wierzą, że Żydzi byli odpowiedzialni za komunizm i rewolucję bolszewicką (Bendersky 2000; Mayer 1988; Nolte 1965; Szajkowski 1974).
Rola Żydów w lewicowych ruchach politycznych była powszechnym źródłem antyżydowskiego nastawienia nie tylko wśród narodowych socjalistów w Niemczech, ale też pośród bardzo wielu nie-żydowskich intelektualistów i postaci politycznych.
Faktycznie, w latach po pierwszej wojnie światowej, brytyjscy, francuscy i amerykańscy przywódcy polityczni, włączając w to Woodrowa Wilsona, Davida Lloyd George`a, Winstona Churchilla i Lorda Balfoura, wierzyli w odpowiedzialność Żydów, a nastawienia takie były powszechne wśród wojskowych i dyplomatycznych establishmentów tych krajów (np. Szajkowski 1974, 166 i nast.; patrz również wyżej i w Rozdz. 3).
Dla przykładu, pisząc w 1920 roku Winston Churchill (Churchill 1920) demonstrował pogląd, że Żydzi stali za jak to ujmował - światową konspiracją na rzecz obalenia cywilizacji.
Rola Żydów w rewolucji bolszewickiej "jest z pewnością bardzo wielka; przewyższa ona chyba wszystkich innych." Churchill zauważa dominację Żydów wśród przywódców bolszewickich (Trocki, Zinowiew, Litwinow, Krassin, Radek) i wśród tych, którzy odpowiedzialni byli za "system [państwowego] terroryzmu." Churchill zauważa również, że Żydzi wybijali się w rewolucyjnych ruchach na Węgrzech, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych (Bendersky 2000; Szajkowski 1974).
Co więcej, jak zauważono wyżej, głębokie zaangażowanie się Żydów w bolszewizm znajdowało prywatne potwierdzenie wewnątrz żydowskich organizacji aktywistycznych. Lucienne Wolf, nieodłączna postać angielsko-żydowskiego establishmentu, stwierdza: "znam nazbyt dobrze polityczną historię Żydów w Europie i rolę odgrywaną przez nich w bolszewizmie, by nie zdawać sobie sprawy z niebezpieczeństwa na jakie się narażamy udając, że zawsze trzymali się oni z dala od rewolucji.
W Europie nie byłoby postępu bez rewolucji - często pisałam o tym i wykładałam - i będę robić to nadal dla uczczenia Żydów, którzy pomagali w dobrej robocie" (Szajkowski 1974, 172).

W dniu 2011-02-27 13:12, mkarwan pisze:

Ilustruje to też sprawa zamordowania z rozkazu Stalina, dwu przywódców
międzynarodowego ruchu socjalistycznego - polskich Żydów - Henryka
Ehrlicha i Wiktora Altera. Morderstwa te stały się międzynarodowym
incydentem i stały się przedmiotem protestów lewicowców na całym świecie
(Rapoport 1990, 68). Wrzawa przygasła dopiero wtedy, gdy Sowieci
założyli żydowską organizację: Jewish Anti-Fascist Committee (JAC),
mającej na celu uzyskanie przychylności Żydów amerykańskich.

Ehrlicha i Altera sowieci rozstrzelali, bo byli przed wojną przeciwni
Kominternowi.

Poraża obojętność hamerykańskich Żydów wobec mordów w ZSSR.

Użytkownik "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:ikdf2n$ec6$1news.onet.pl...

Kevin MacDonald, profesor Wydziału Psychologii Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego w Long Beach autor trzech książek o Żydach; MacDonald rozwija w nich tezę, że przez 2000 lat judaizm był według jego słów "grupową strategią ewolucyjną", której celem było zapewnienie przetrwania Żydom jako grupie etnicznej.

Jełopie, przestań zasrywać forum swoimi chorymi uronjeniami!


HansKoss

Użytkownik "Hans Koss" <rudy102@pancerni.org> napisał w wiadomości news:4d6a759b$3$2456$65785112news.neostrada.pl...

Użytkownik "mkarwan" <mkarwan@poczta.onet.pl> napisał w wiadomości news:ikdf2n$ec6$1news.onet.pl...

Kevin MacDonald, profesor Wydziału Psychologii Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego w Long Beach autor trzech książek o Żydach; MacDonald rozwija w nich tezę, że przez 2000 lat judaizm był według jego słów "grupową strategią ewolucyjną", której celem było zapewnienie przetrwania Żydom jako grupie etnicznej.

Jełopie, przestań zasrywać forum swoimi chorymi uronjeniami!


HansKoss

-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -

Własnie, przestań bo wkurwiasz parchów na maxa............