Piotr Skwieciński miał rację. W swoim artykule „Rozgrywka z Polską – to nie
żadna polityka” (Rzeczpospolita, 3 września 2010) piętnował, że zamieszczony
przez Siergieja Karaganowa tekst w „Rossijskiej Gazietie” i przedrukowany w
skróconej formie tydzień temu w „GW” nie doczekał się, żadnej dyskusji w
mediach, komentarzy ani analiz politologów pomimo, że jest to przecież
wypowiedź człowieka bliskiego Kremlowi na temat nowej strategii Rosji. I nie
tylko Rosji.

Rzeczywiście jest tak jak napisał Pan Piotr, artykuł ten został kompletnie w
Polsce przemilczany. Ja jednak dziwię się zdziwieniu tego wytrawnego
dziennikarza. Biorąc pod uwagę, bowiem ujawniony rodzaj wizji przyszłości,
jaka stoi za dzisiejszą strategią Rosji, obecne warunki i kierunki „rozwoju”
Unii Europejskiej, okoliczności ostatnich wydarzeń dotyczących Polski oraz
działania TusKomorowskiego duetu – dziwić się, co najwyżej należy, że „Gazeta
Wyborcza” w ogóle Karaganowa przedrukowała. Jak sądzę zrobiła to z rozpędu, bo
prostu kolejny analityczny tekst Braci-Rosjan dotyczący UE. Potem jednak do
środowiska salonowego dotarło jak jest niebezpieczny, ile pytań prowokuje i
gdzie może prowadzić jego komentowanie. Jeszcze, nie daj Boże ktoś by zaczął
kojarzyć fakty! Nie ma głupich! I tak właśnie nastała „morda w kubeł”.
Nastała, bo musiała, po prostu takie są realia i media. Doprawdy, Panie
Piotrze, zero zdziwienia.

Ja jednak nie zamierzam milczeć i przybliżę wszystkim, co wykombinowali
Moskale wraz z Berlińczykami (bo przecież nie z Brukselą) i co z tego dla nas
wynikło oraz jeszcze wyniknie.

Wizja przedstawiona przez Karaganowa jest klarowna i genialna w swej
prostocie: (tu cytat).

Rosja i Europa powinny dążyć do stworzenia wspólnego Związku Europy i do
włączania do niego państw, które dotąd jeszcze nie określiły swej orientacji:
Turcji, Ukrainy, Kazachstanu itp. Trzeba dążyć do Związku, a nie do
biurokratycznych form partnerstwa, choćby strategicznego. Nie będzie łatwo,
ale gra jest warta świeczki.

Związek Europejski - podobnie jak UE - może zostać stworzony mocą jednego
dużego traktatu oraz czterech umów regulujących główne sfery współpracy oraz
wielu drobnych umów sektorowych. Pierwszy duży traktat może dotyczyć
utworzenia wspólnego obszaru strategicznego zakładającego ścisłą koordynację
polityk zagranicznych. Miękka siła Europy mogłaby się połączyć z twardą siłą
niemałego potencjału strategicznego Rosji. Ktoś może powiedzieć, że UE nie
jest dla nas partnerem. Ale zaraz odpowiem mu, że powinniśmy być
zainteresowani wzrostem jego wpływów. Słaba Europa będzie osłabiać Rosję.

Drugą kluczową umową mógłby być traktat energetyczny ustalający w Europie
jednakowe warunki dostępu firm do złóż, dróg transportowych (czego chce UE) i
sprzedaży (czego domaga się Rosja). Taki kompleks mógłby odegrać w dzisiejszej
wielkiej Europie tę samą rolę, którą kilkadziesiąt lat temu odegrała
Europejska Wspólnota Węgla i Stali.

Trzecia umowa powinna stworzyć wspólną przestrzeń gospodarczą i technologiczną
z jasnymi zasadami przemieszczania się kapitałów, towarów i ludzi. Być może w
perspektywie powinna się ona przekształcić we wspólny obszar celny.

I wreszcie - być może najważniejsze - utworzenie wspólnej przestrzeni
humanitarnej, kulturalnej i edukacyjnej z ruchem bezwizowym, masową wymianą
studentów i stworzeniem w perspektywie wspólnego rynku pracy. Taka perspektywa
będzie wymagała dążenia do budowy podobnych instytucji politycznych oraz
jednakowego szacunku dla praw człowieka. Ale jak pokazuje doświadczenie UE,
unifikacji kultur nie będzie. Będzie za to wzrastać ich przenikanie. Być może
trzeba będzie bardziej tolerancyjnie odnieść się do demonstracji gejów, ale
zmniejszą się za to możliwości, żebyśmy mogli zachowywać się po świńsku.

Nie bacząc na ewidentny idealizm i trudność realizacji idei Związku Europy,
uważam tę ideę za niezbędną i realistyczną. Jako rosyjski Europejczyk wierzę w
wielkie wartości europejskie - w racjonalność i rozum. W świecie przyszłości
Rosja i Europa (UE) działające wbrew sobie skazane są na degradację i
osłabienie. To nieracjonalne i nierozumne.

Karaganow ma Rację. Idea jest dziś jak najbardziej realistyczna. Rozumieli to
od lat nie tylko Rosjanie, ale i finansjera Europy Zachodniej. Trzeba bowiem
sobie zdać sprawę z ekstraordynatoryjności obecnej sytuacji historycznej.
Bodźcem i kopem rozwoju dla wielkich biznesów były od zawsze wojny. To one
nakręcały przemysł, logistykę, innowacyjność, produkcję żywności i giełdy.
Oczywiście tam, gdzie działania wojenne nie dotarły. To wojny były źródłem
wielkich fortun i rozwojów całych branż, regionów oraz państw, które na nich
robiły interesy. W obecnych czasach „niestety” mamy blisko 70-letnie status
quo, gdy trzeba robić globalny biznes w czasach pokoju (lokalne wojenki to za
mało). W tej sytuacji europejskie kraje obracające największym kapitałem takie
jak Niemcy, Francja, Włochy czy Wielka Brytania (chociaż jej to dotyczy w
mniejszym stopniu) łakomie patrzą na rynek rosyjski ponad 200 mln konsumentów,
nieograniczone surowce i bezkresne przestrzenie, które można by
zagospodarować. Perspektywa tym bardziej kusząca wobec groźby gospodarczej
dominacji imperiów finansowych z USA i Chin.

Stworzenie Związku Europejskiego byłoby wprowadzeniem do globalnej rozgrywki
wielkiego gracza o niesłychanym potencjale i dynamice rozwoju. Gra warta
świeczki, zwłaszcza, że Rosji można ofiarować w zamian to, co chętnie się da,
lub na czym finansistom z Niemiec i Francji najmniej zależy: swobodny dostęp
do nowych rynków zbytu surowców; udział w przemyśle zbrojeniowym; nowe
technologie; dominację polityczną nad przestrzenią Europy Środkowej, która to
dopiero z tej dominacji się uwalnia i jeszcze nikogo nie przyzwyczaiła do swej
niezależności: oraz ograniczenie demokracji poprzez implementację
bizantyjskiej kultury prawno-politycznej polegającej na odejściu od wartości
uniwersalnych i ograniczeniu wolności szarych obywateli w myśl zasady, iż
ustalanie praw, racji stanu i obowiązujących zwyczajów to niezbywalne
prerogatywy WŁADZY.

Aby jednak na taki układ pójść, trzeba mu stworzyć warunki formalne, oraz
przygotować mentalnie lud, by głupio się nie burzył.

W tym celu opracowano projekt konsolidacji władzy w Unii Europejskiej na
zasadach megapaństwa, z własnym rządem, polityką zagraniczną, armią i prawem
nadrzędnym. Tak powstała najpierw Konstytucja Europejska, a po jej odrzuceniu
Traktat Lizboński. Proszę zwrócić uwagę, że wyparcie z tego aktu prawnego
odwołania się do chrześcijańskich wartości i korzeni Europy, jest właśnie
realizacją „przygotowania mentalnego”. Wartości mają pozostać puste, być
swoistym wakatem, które wypełni Imperator. W ta pustkę wchodzą na razie
lewackie zapateryzmy (to taktyczny ukłon w kierunku kosmopolitycznej
socjaldemokracji, prężnie działających we wszystkich krajach i wspierających
plany „rozwoju” Europy), ale tak będzie tylko do czasu. Gdy powstanie Związek
Europejski nowy gabinet władzy dzielonej głównie między Rosję a Niemcy, ustali
fundamenty, na jakich należy budować nową, posłuszną, pracowitą i konsumpcyjną
społeczność imperium.

Oczywiście, jeszcze nie wszystko jest podawane otwartym tekstem, ale należy
zauważyć, iż ten misternie przygotowywany projekt nabrał przyspieszenia i jest
dziś w fazie przedkońcowej realizacji.

Wystarczy znów sięgnąć do Karaganowa:

Na szczycie Rosja - UE w listopadzie zeszłego roku ogłoszono "partnerstwo dla
modernizacji". A 1 czerwca na szczycie w Rostowie nad Donem to "partnerstwo
dla modernizacji" stało się przedmiotem głównego oświadczenia. Unia przestała
pouczać Rosję, a Moskwa zrezygnowała z podejrzliwej ostrożności.

Kute jest, więc żelazo póki gorące. Warunki zewnętrzne dla powstania Związku
Europejskiego są także niezwykle sprzyjające, ale krótkotrwałe. Chiny jeszcze
są zbyt słabe i zbyt mocno skoncentrowane na wewnętrznym rozwoju, natomiast
USA – jedyny liczący się przeciwnik, który mógłby pomieszać szyki – odwróciły
swoją afroamerykańską twarz od Europy. Barack Obama - wywindowany sprytnie na
Prezydenta na fali niskiej popularności Busha, oraz lewackiej głupawce,
stworzonym dzięki jeszcze sowieckiej, a potem rosyjskiej agenturze wpływu
(Anna Chapman, nie była przecież ani jedyna ani najważniejsza) – uznał
odmiennie niż wszyscy jego poprzednicy, że Ameryce się opłaca konsolidacja
europejska, ponieważ Rosja jako członek megapaństwa straci swoją uciążliwą
nieobliczalność, a poza tym z Wielkim łatwiej jest grać i robić interesy niż z
rozdrobnionymi. Tym samym Ameryka włączyła swoje zielone światło i pozbawiła
swego wsparcia uciążliwym, i wciąż brużdżącym Projektowi Polakom.

No właśnie, czas byśmy przeszli do meritum, a więc do tezy zawartej w tytule
postu.

Karaganow powiedział jeszcze rzecz następującą:

Rosję kryzys pozbawił naftogazowych iluzji. A zarazem nie doprowadził do
wzrostu poczucia zagrożenia i poszukiwania nowych wrogów. To dość rzadkie dla
naszego kraju zjawisko pewności siebie z rozumieniem własnych słabości. Nowy
realizm doprowadził do sukcesów w polityce zagranicznej. Nikomu nie ustępując,
w końcu uznaliśmy zbrodnię katyńską i zachowaliśmy się naprawdę wielkodusznie
wobec Polski i jej bólu. Teraz wystarczy przyznać, że cały Związek Radziecki
był ogromnym Katyniem dla naszych narodów.

Choć jeszcze 2 lata temu: (12 Maj 2008)  Oficjalnych przeprosin za Katyń nie
będzie, bo inaczej chcielibyście odszkodowań - mówi prof. Siergiej Karaganow,
doradca Putina

I taka oto jest geneza zmiana stanowiska Rosji. Mydlenie oczu i ukłony w imię
realizacji tego, co najbardziej i ostatecznie się opłaca.

Bo Polska jest i była – wbrew wciskanej nam propagandzie – istotnym elementem
polityki Rosji, mającym na celu usunięcie ostatnich przeszkód w realizacji
Wielkiego Planu.

A jak wielki to plan musimy nareszcie sobie zdać sprawę. Związek Europejski to
projekt wykraczający swym zasięgiem cywilizacyjnym poza wszystko to co się
dzieje współcześnie, a nawet działo się w XX wieku. Siłowe pomysły Hitlera i
Stalina, choć dla nas rzeczywistogenne to przy nim małe miki, gdyż mogły
przebudować świat tylko na tyle, na ile zdążyłyby przy niewielkiej zdolności
(oczywiście w skali historii, a nie pojedyńczego człowieka) do przetrwania. ZE
to projekt na miarę trzeciego tysiąclecia. Pierwszy raz bowiem w historii
zdarzyło się tak, że stworzenie euroazjatyckiego mocarstwa, od Giblartaru po
Czukotkę, nie jest elementem sprzecznych interesów Rosji i Niemiec, ale jest
głównym i forsowanym projektem zbieżnych interesów Nowej Rosji, Pokojowych
Niemiec, Postępowej Francji, Mafijnych Włoch i wielu innych państw zachodnich.
Przy takim froncie działań i gdy są już odpowiednie warunki by nową strukturę
powołać na podstawie bilateralnego układu dwóch rządów Rosji i UE – nikt nie
będzie zawracał sobie głowy negocjacjami z każdym z poszczególnych państw. Po
prostu dokona się tego ponad głowami państw niechętnych i ich społeczeństw.
Jest tylko jeden warunek, państwa niechętne – identyfikowane tutaj jako
państwa środkowoeuropejskie – muszą być zatomizowane, rozgrywane pojedynczo, w
konflikcie ze sobą i po kolei. Jeśli ktoś, będzie chciał tę grupę
skonsolidować i prowadzić politykę zgodną z racją stanu ich narodów – to jest
on głównym wrogiem, którego należy bezwzględnie zniszczyć.

Bo wprawdzie Wielki Plan Związku Europejskiego ma ziścić się bez podbojów i
wojen, ale determinacja jego realizacji (ze względu na bliskość sukcesu) jest
tak wielka, że kto stanie na drodze tego należy dezintegrować politycznie lub
zabić.

Sęk w tym, że taki wróg rzeczywiście istniał. Był nim Prezydent Lech Kaczyński
i wraz ze swoim zapleczem politycznym dowodzonym przez brata Jarosława. Ta
bliźniacza bliskość obydwu polityków nie dawała szans na ich poróżnienie. Nie
można było politycznie oderwać od siebie coraz mocniejszego lidera
międzynarodowego z pomysłem na region i potrafiącego prowadzić skuteczną
politykę antyimperialną (kazus Gruzji) od szefa największej polskiej partii
opozycyjnej, który jest nie tylko ośrodkiem stojącym na straży zwalczanych
wartości chrześcijańskich, nie tylko pokazał na co go stać wetując w 2006 r.
przyjęcie unijnego mandatu na negocjacje nowego porozumienia UE z Rosją, ale
wręcz stanowi wciąż realne zagrożenie dla reprezentującego
finansjersko-rosyjskie interesy Rządu Tuska. W przypadku tych braci sprawdzone
metody agenturalne można było o kant dupy potłuc. Dlatego ich tak nienawidzono
oraz zwalczano. Istniała jeszcze szansa, że dzięki opinii medialnej i
farmazonom zachodnim stracą z czasem wpływy w polskim społeczeństwie. Takie
działanie nie przyniosło jednak efektów zadowalających. Wbrew bowiem
rozgłaszanym opiniom Lech Kaczyński umacniał swoja pozycję wpływowego gracza
międzynarodowego, a mocodawcy Tuska po serii kompromitacji i afer swojego
pupila zaczęli się obawiać o wybory w 2011 r.. Zresztą, co do wyborów
prezydenckich też wcale nie byli spokojni. Kolejne afery (Tusk coś zrobił
eliminując CBA, ale czy to wystarczy), nieznane konsekwencje ujawnienia
zdrajców w Aneksie do Raportu z Likwidacji WSI, fatalna sytuacja finansowa
zadłużonego państwa i wciąż silne propaństwowe ośrodki medialne – wszystko to
mogło zrobić psikusa i oddalić Związek Europejski na wiele lat, lub święte nigdy.

W polityce na taka skalę nie może być miejsca na przypadek i poważne ryzyko.
Kaczyńskich trzeba się było pozbyć skutecznie, Wielki Projekt jest zbyt ważny
by mieć skrupuły, należało ich Zabić!

Powstał, więc plan Zamachu, dzięki któremu nad niepokornym krajem zostanie
przejęta kontrola przez dwa proeurozwiązkowe ośrodki decyzyjne, Prezydencki –
Rosyjski i Rządowy-Niemiecki, a prokatolicka opozycja zostanie skutecznie
wyeliminowana.

Zamach musiał być spektakularny, eliminujący wszystkie ośrodki zagrożenia (np.
by przejąć Aneks dot. WSI musiał zginąć Szef Kancelarii Prezydenta i Szef
BBN-u) i skutecznie zatuszowany poprzez niedopuszczenie do śledztwa polskich
patriotów.

Przygotowano grunt. Po listopadowym szczycie „partnerstwo dla modernizacji”
reprezentant Europy ustalił z reprezentantem Rosji datę i miejsce –
postanowiono wykorzystać uroczystości Katyńskie, stanowiące swoista gwarancje
takiego a nie innego składu „wystawionej” polskiej delegacji prezydenckiej.
Tusk wycofał się z kandydowania na prezydenta oddając pałeczkę reprezentacji
Moskwy a samemu pozostając na czele rządu. By uśpić na moment czujność Ameryki
(wciąż niepewnej gdyż Obama okazał się zadziwiająco słaby) zrobiono szopkę z
prawyborami i wystawieniem także Sikorskiego. Było to korzystne, ponieważ i
media koncentrowały się na tej szopce zamiast na okolicznościach
przygotowywania dwóch Katyniów. Wykorzystując okazję, Rosja postanowiła ugrać
przy okazji swoje taktyczne interesy związane z penetracją NATO. Mieli już
szyfranta Zielonkę, ale nie mieli urządzeń do deszyfracji i odpowiedniej
wiedzy na temat siatki kontaktów. Upadek prezydenckiego samolotu dawało okazję
by wypełnić tą lukę.

Było też parę wpadek, wyciek informacji i konieczność uciszenia Grzegorza
Michniewicza, Dyrektora Generalnego Kancelarii Premiera, który w odróżnieniu
od Tomasza Arabskiego nie był we wszystko wtajemniczony, ale generalnie Zamach
się udał.

 Nie zginął "niestety" Jarosław Kaczyński, który nie wsiadł na pokład, bo
został przy chorej matce, ale dzięki temu zamachowcy mogli się przekonać jak
potrzebny był ten plan. Ku ich, bowiem zdziwieniu, Jarosław, posiadający
jeszcze gorszą niż brat prasę i dużo większy elektorat negatywny, był o krok
od wygrania wyborów prezydenckich. Zaniepokoił ich też na początku fakt
zabicia także Kandydata Lewicy na prezydenta, ale szybko się okazało, że
śmierć Szmajdzińskiego jest tak naprawdę na rękę młodej, zapaterowskiej
socjaldemokracji marzącej o nowych, partyjnych porządkach i chętnie zapomną o
tym postkomuchu w zamian, za przychylne media, dopuszczenie ich do udziału w
torcie, oraz pomoc w kompromitacji tradycji chrześcijańskich.

Teraz, po zamachu (przy czym samo słowo „zamach’ zostało w mediach zakazane)
Polska przestała przeszkadzać. Usłużny Komorowski rozpoczął antychrześcijańską
krucjatę, poleciał pokłonić się w imieniu Rosji Szefowej Niemiec oraz
urzędnikom z Brukseli (tylko dla polskiej opinii publicznej kolejność była
inna), oraz oddał na pastwę Rosji Gruzję i zrezygnował oficjalnie z polityki
Polski, jako regionalnego lidera.

W tej sytuacji, kolejne działania osłonowe dla misji Komorowskiego rozpoczęli
też przedstawiciele Rosji, za pomocą dezinformacji:

„Komorowski nie jest oczywiście politykiem o nastawieniu prorosyjskim, ale
jest to polityk-realista. Jest to polityk, dla którego tak samo, jak dla
premiera Donalda Tuska kształtowanie stosunków z Rosją jest ważnym czynnikiem
strategicznym. W danej sytuacji zwycięstwo Komorowskiego dla Rosji jest
korzystniejsze", powiedział Aleksiej Makarkin.

Ze swej strony przewodniczący Prezydium Rady ds. Polityki Zagranicznej i
Obronnej Siergiej Karaganow uważa, że do polepszenia stosunków
rosyjsko-polskich doszłoby niezależnie od tego, kto zwyciężyłby w wyborach
prezydenckich. „Nawet w przypadku przegranej Komorowskiego, polityka Polski
byłaby bardziej pragmatyczna i wyważona, niż wcześniej. Przyczyna tkwi w tym,
że Polska uświadamia sobie nieskuteczność polityki ugodowej wobec Stanów
Zjednoczonych", oświadczył Siergiej Karaganow w wywiadzie dla agencji Interfaks.

 http://polish.ruvr.ru/2010/07/06/11624864.html

Ze swojej strony Tusk, będący od niedawna kawalerem „Żelaznego Krzyża z Liśćmi
Dębu” lub innego, równie znamiennego odznaczenia dla Niemieckich bohaterów,
rozpoczął realizacje planu „Utrzymanie Się u Władzy”, który to jest kluczowy,
by do powołania Związku Europejskiego doszło w ciągu najbliższych 5 lat.
Kolejna wolta Polski byłaby, bowiem nie do zniesienia i dopuścić do niej nie
można. Żadnych, więc reform nie będzie, by nie burzyć społeczeństwa, zamiast
tego będzie za to nagonka polegająca na pozbawieniu opozycji twarzy, jej
wartości znamion wartości uniwersalnych oraz stworzeniu takiego nastroju, że
każda krytyka Prezydenta, Rządu lub wspominanie o Smoleńsku i jego ofiarach
będzie nie tylko passé, ale wręcz interpretowane jako agresja, pieniactwo i
chęć konfrontacji. To tak na wszelki wypadek, jakby rządy trzeba było utrzymać
siłą.

Przy tym projektanci Euroazjatyckiego kołchozu nie maja obaw o lojalność Tuska
i Komorowskiego. Jako udziałowcy i beneficjenci Zamachu stali się de facto nie
tylko zakładnikami swoich mocodawców, ale także zakotwiczeni jako dobrowolni
strażnicy swoich własnych interesów.

Jarosław Kaczyński to zapewne rozumie, dlatego zdaje sobie sprawę, że jedynym
sposobem skutecznej obrony Polski i Polaków przed działaniem cwaniaków,
mających sprowadzić nasz Kraj do poziomu podrzędnego województwa bez żadnych
możliwości samostanowienia i obrony przed wynarodowieniem jest demaskacja
zamachowców przed krajową i międzynarodową opinią publiczną i ujawnienie ich
zdrady oraz intencji. Nic innego niż Śledztwo Smoleńskie się nie liczy, nic
innego nie ma znaczenia i nic innegonie pokrzyżuje antypolskich
Rosyjsko-Niemieckich planów.

Tak to z grubsza wygląda. Przepraszam za uproszczenia, podyktowane są one
specyfiką blogosfery. Mam nadzieję, że teraz już nie będą padać pytania
pożytecznych idiotów typu „A po co Rosjanie mieliby dokonać zamachu?”.
Odpowiedzi, bowiem na to udzielił sam Karaganow, guru rosyjskiej geopolityki.

Można się jeszcze zapytać o Białoruś. Czyz ona także nie stoi na drodze
Związkowi Europejskiemu. Owszem, stoi – ale stać przestanie w dowolnym
momencie. Łukaszenka ma tak złą opinię międzynarodową jako dyktator i tak złą
reputacje u swoich sąsiadów, że Rosja może tam pod byle pretekstem dokonać
zamachu stanu lub nawet wkroczyć militarnie. Ja myślę jednak, że nawet to nie
będzie potrzebne, Łukaszenka to żądny władzy człowiek interesu i pójdzie na
każdy układ w imię poprawy swojego wizerunku i gdy zorientuje się, że nie ma
żadnych szans.

http://niepoprawni.pl/blog/164/zamach-zalozycielski-zwiazku-europejskiego

--

Piotr Skwieciński miał rację.

Mozna poprosic o streszczenie w 1 zdaniu ?

--
pozdrawiam
P.L.U.T.O.N.: Positronic Lifeform Used for Troubleshooting and Online
Nullification