PiS-owski PSYCHOPATA podpisuj膮cy si臋 "Mark Woydak" (u偶ywaj膮cy r贸wnie偶 innych
ksywek) piszacy z mx05.eternal-september.org uzywajacy czytnika
40tude_Dialog/2.0.15.1pl to OSZO艁OM PODSZYWANIEC. Fakt, ze podszywa sie pod
moje dane swiadczy o daleko posunietej chorobie psychicznej. Pity bez umiaru
denaturat i p臋dzony ze zgni艂ych burak贸w samogon z 3-ciego t艂oczenia dokonaly
calkowitego spustoszenia w m贸zgu tego osobnika. Nie ma juz dla niego
ratunku! M贸dlmy si臋 bracia i siostry! Wspierajmy go w tych ci臋zkich
chwilach! Nie ma nikogo opor贸cz nas! Nawet zdychaj膮cy pies i wylenia艂y ze
staro艣ci kot go opu艣cili! Pies nasra艂 mu pod drzwiami, a kot do
zaple艣nia艂ego od brudu wyra, kt贸re ten nieszcz臋艣nik nazywa 艂贸zkiem. Ten
posraniec po ca艂onocnym fistingu z podobnym sobie indywidium wylaz艂 z nory i
zn贸w zasrywa grup臋 z rozwalonego odbytu. M贸dlmy si臋 bracia i siostry!
Nadzieja na pe艂ny powr贸t do zdrowia psychicznego tego osobnika jest
niewielka, a nawet bliska zera ale spe艂nijmy chrze艣cia艅ski obowi膮zek! Wno艣my
mod艂y za PiS-owskiego chorego psychicznie brata! Niech dobry Mzimu ma w
opiece jego bliskich!
MW
U偶ytkownik "Mark Woydak" <mark.woydak@forst.gm.de> napisa艂 w wiadomo艣ci news:15syi6494yhjp.1c9ujzmo1wt5t.dlg40tude.net...
Zbrodnie ZSRR przeciwko Polsce
Zbrodnia przeciwko pokojowi
Rozkazy wydane Armii Czerwonej (oddzielnie dla dwu front贸w, p贸艂nocnego 鈥
bia艂oruskiego i po艂udniowego 鈥 ukrai艅skiego) zaczyna艂y si臋 od zdania: 鈥瀊y膰
w gotowo艣ci do zdecydowanego natarcia w celu rozgromienia b艂yskawicznym
uderzeniem znajduj膮cych si臋 przed wami wojsk nieprzyjaciela鈥, czyli wojska
polskiego. Chodzi艂o wi臋c o atak, walk臋 i zniszczenie wroga, a nie
enigmatyczne 鈥瀙rzesuni臋cie鈥 lub 鈥瀢kroczenie鈥 wojsk, jak g艂osi艂a
obowi膮zuj膮ca do 1989 roku propagandowa wersja.
Rozpocz臋ta 17 wrze艣nia 1939 roku akcja zbrojna Zwi膮zku Radzieckiego
przeciwko Polsce zosta艂a opisana w mi臋dzynarodowej konwencji w sprawie
zdefiniowania agresji, kt贸r膮 ZSRR podpisa艂 ze swymi europejskimi s膮siadami
w 1933 roku. W my艣l tej konwencji agresji dopu艣ci si臋 mianowicie to
pa艅stwo, kt贸re jako pierwsze dokona 鈥瀗ajazdu przy pomocy swoich si艂
zbrojnych na terytorium innego pa艅stwa, nawet bez wypowiedzenia wojny鈥.
W艂adze II RP nie zdecydowa艂y si臋, g艂贸wnie ze wzgl臋du na stanowcz膮 pro艣b臋
Rumunii, og艂osi膰, 偶e Polska znalaz艂a si臋 w stanie wojny z ZSRR. To
zaniechanie u艂atwi艂o ponadp贸艂wieczne manipulacje opini膮 publiczn膮, nie
tylko w Polsce Ludowej, ale i w krajach wolnego 艣wiata. Nie zmienia to
faktu, 偶e w 1939 roku ZSRR dopu艣ci艂 si臋 agresji przeciwko Polsce, gwa艂c膮c
nie tylko umowy dwustronne (traktat ryski, pakt o nieagresji), ale i
wielostronne (pakt Brianda 鈥 Kellogga, konwencja w sprawie definicji
agresji, pakt Ligi Narod贸w), u偶ywaj膮c za艣 poj臋cia obecnego w prawie
mi臋dzynarodowym od czasu procesu norymberskiego, dopu艣ci艂 si臋 zbrodni
przeciwko pokojowi.
Zbrodnie wojenne
Zbrodnie przeciwko pokojowi stanowi膮 jedn膮 z trzech kategorii zbrodni
przyj臋tych w prawie mi臋dzynarodowym. Dwie pozosta艂e to zbrodnie wojenne i
zbrodnie przeciwko ludzko艣ci; post臋powanie ZSRR po 17 wrze艣nia 1939 roku w
Polsce wype艂ni艂o znamiona wszystkich trzech kategorii. Do 1945 roku
mi臋dzynarodowe normy prowadzenia wojen zawarte by艂y w konwencjach haskich
(m.in. o wypowiadaniu wojny, o prawach i zwyczajach obowi膮zuj膮cych w wojnie
l膮dowej, o traktowaniu je艅c贸w). Zwi膮zek Radziecki ich co prawda nie
podpisa艂, ale wielokrotnie zapewnia艂, 偶e b臋dzie si臋 do nich stosowa膰.
Agresja na Polsk臋 wykaza艂a, 偶e zapewnia艂 wiaro艂omnie.
Rozstrzeliwanie je艅c贸w
Walki w Pi艅sku, siedzibie dow贸dztwa i g艂贸wnej bazie Pi艅skiej Flotylli
Wojennej, trwa艂y dwa dni, 20 i 21 wrze艣nia. Nast臋pnej nocy dosz艂o jedynie
do kr贸tkiej strzelaniny. Kto strzela艂, nie wiadomo, sk膮d 鈥 te偶 nie. Mimo to
radziecki dow贸dca dywizji nakaza艂 artylerii ostrzela膰 ko艣ci贸艂 garnizonowy z
wysok膮 wie偶膮; sp艂on膮艂. Wi臋kszo艣膰 marynarzy wcze艣niej opu艣ci艂a Pi艅sk i
grupkami przedziera艂a si臋 na zach贸d. 26 wrze艣nia w Mokranach rozstrzelanych
zosta艂o co najmniej 21 je艅c贸w, oficer贸w i podoficer贸w marynarki pi艅skiej.
Oddzia艂, z kt贸rym chcieli przy艂膮czy膰 si臋 do grupy gen. Kleeberga, otoczony
przez wojsko radzieckie, podda艂 si臋 bez walki.
" 鈥濨roni膮, kos膮, wid艂ami i siekierami bij odwiecznych wrog贸w 鈥 polskich
pan贸w鈥 "
Walki o odcinek umocniony 鈥濻arny鈥, jedne z najci臋偶szych w wojnie
polsko-radzieckiej, usta艂y 22 wrze艣nia. Wi臋kszo艣膰 za艂ogi wycofa艂a si臋
wcze艣niej i do艂膮czy艂a do grupy gen. Orlika-Ruckemanna. Spo艣r贸d wzi臋tych do
niewoli na tym odcinku 偶o艂nierzy KOP wy艂膮czono i rozstrzelano ko艂o fortu w
Tynnem siedmiu oficer贸w.
Po upadku 22 wrze艣nia Grodna 鈥 najd艂u偶ej broni膮cego si臋 przed Armi膮
Czerwon膮 miasta 鈥 w masowych egzekucjach 艣mier膰 ponios艂o 300 obro艅c贸w,
najpierw oficer贸w i podoficer贸w, a potem nie tylko 偶o艂nierzy, ale tak偶e
cywilnych ochotnik贸w, nie wy艂膮czaj膮c kilkunastoletnich uczni贸w.
鈥濸odobnie by艂o wsz臋dzie tam, gdzie polscy 偶o艂nierze stawiali zaci臋ty op贸r
sowieckiemu naje藕d藕cy鈥 鈥 pisze prof. Czes艂aw Grzelak. 鈥濵.in. w sprawozdaniu
11. armii z walk o Grodno figuruje zapis, 偶e rozstrzelano 29 oficer贸w; w
Kaletach i Lipianach nad Kana艂em Augustowskim kilkunastu 偶o艂nierzy KOP, w
Bia艂obrzegach (4 km na po艂udnie od Augustowa) rozstrzelano dziewi臋ciu
spotkanych 偶o艂nierzy WP. Rozstrzeliwano 偶o艂nierzy polskich na ca艂ym szlaku
bojowym grupy KOP gen. Orlika-Ruckemanna od rzeki S艂uczy do Wytyczna鈥.
Z archiw贸w radzieckich
P.o. g艂贸wnego prokuratora wojskowego Gawri艂ow odnotowa艂 10 pa藕dziernika
1939 r. przypadki samowoli i naruszenia prawa, w tym pobicia i samowolne
rozstrzeliwania zatrzymanych os贸b i je艅c贸w wojennych: 鈥濳omisarz wojskowy
pu艂ku artylerii Miniejew rozstrzela艂 dziesi臋ciu oficer贸w. Mjr Pokorny
samowolnie rozstrzeliwa艂 uciekinier贸w. (...) Szer. F艂oruk z 11. Dywizji
Kawalerii w m. Zelwa, zn臋caj膮c si臋 nad aresztowanymi, przeprowadzi艂 ich
przes艂uchanie i rozstrzela艂 15 os贸b. St. Lejtn. Bukanow ze 143. Pu艂ku
Strzelc贸w rozstrzela艂 z dzia艂a 18 je艅c贸w, a rannych zak艂u艂 bagnetem. W
trzech przypadkach bezprawnego rozstrzelania dokonali pracownicy oddzia艂贸w
specjalnych NKWD (szef OS Koberniuk, szef OS Popow). W dw贸ch przypadkach
rozstrzeliwano za wiedz膮 prokuratora wojskowego Iliczewa i pomocnika
prokuratora wojskowego Kogana鈥.
Szef Zarz膮du Politycznego Kijowskiego Specjalnego Okr臋gu Wojskowego
Po偶ydajew w raporcie z 28 listopada 1939 roku odnotowa艂 przypadki mord贸w
nie tylko na 偶o艂nierzach, ale i na cywilach, czyli zbrodnie wojenne. 21
wrze艣nia w Aleksandr贸wce m艂odszy politruk Zagorulski zastrzeli艂 le偶膮cego w
艂贸偶ku chorego w艂a艣ciciela ziemskiego w czasie, gdy lekarz udziela艂 mu
pomocy. 2 pa藕dziernika oficer polityczny Bierdnikow ze szko艂y 131. Pu艂ku
Kawalerii bezprawnie rozstrzela艂 sze艣cioosobow膮 rodzin臋 w艂a艣ciciela
ziemskiego. 27 wrze艣nia po wymianie ognia z wojskami polskimi, na rozkaz
starszego lejtnanta Bu艂gakowa ze 146. Pu艂ku Strzeleckiego i za zgod膮
starszego politruka Kandjurina ustawiono w szeregu 15 偶o艂nierzy wzi臋tych do
niewoli i rozstrzelano z armaty... Raport komisarza Po偶ydajewa wyliczy艂
dalej przyk艂ady zbrodni i przest臋pstw 鈥 rabunk贸w, gwa艂t贸w i morderstw
wyrz膮dzonych osobom cywilnym.
Z ulotki podpisanej przez jednego z najwy偶szych rang膮 oficer贸w Armii
Czerwonej, komandarma I rangi Siemiona Timoszenk臋, dow贸dc臋 frontu
ukrai艅skiego, pod偶egaj膮c膮 Ukrai艅c贸w do morderstw. 鈥濨roni膮, kos膮, wid艂ami i
siekierami bij odwiecznych swoich wrog贸w 鈥 polskich pan贸w鈥.
Przed kilku laty w Kobryniu na Bia艂orusi odkryto masowe groby z okresu
kampanii wrze艣niowej. W walce z Niemcami (Kobry艅 zosta艂 zdobyty przez
Wehrmacht, a nast臋pnie przekazany Armii Czerwonej) zgin臋艂o 13 polskich
偶o艂nierzy. A boj贸wki komunistyczne, cz臋艣ciowo przy udziale czerwonoarmist贸w
lub enkawudzist贸w, wymordowa艂y ponad 50 Polak贸w: 偶o艂nierzy, policjant贸w,
osoby cywilne. W maj膮tku pod Kobryniem zamordowany zosta艂 gen. w stanie
spoczynku Stanis艂aw So艂艂ohub-Dowoyno. Przebywaj膮cy u niego inny genera艂,
te偶 w stanie spoczynku, s臋dziwy Leonard Skierski, zosta艂 aresztowany,
wydany NKWD, przewieziony do obozu w Starobielsku i zg艂adzony w Charkowie.
S艂owo radzieckiego oficera
Gen. Mieczys艂aw Smorawi艅ski, dow贸dca II Okr臋gu Korpusu w Lublinie, we
wrze艣niu 1939 roku mobilizowa艂 i organizowa艂 oddzia艂y rezerwowe WP. Po 17
IX zakaza艂 podleg艂ym sobie wojskom walczy膰 z Armi膮 Czerwon膮, zgodzi艂 si臋
jednak, by oficerowie chc膮cy dalej walczy膰 z Niemcami zorganizowali
偶o艂nierzy ochotnik贸w i przebijali si臋 na W臋gry lub do Rumunii. Po dotarciu
Armii Czerwonej do W艂odzimierza Wo艂y艅skiego, gdzie stacjonowa艂, podj膮艂
pertraktacje z kombrygiem 36. Brygady Pancernej Michai艂em Bogomo艂owem,
kt贸ry zgodzi艂 si臋 na honorowe warunki kapitulacji. Podoficerowie i
偶o艂nierze mieli z艂o偶y膰 bro艅 i odej艣膰, gdzie chcieli. Oficerowie po
rozbrojeniu mogli si臋 ewakuowa膰 w stron臋 Warszawy, Lwowa lub Wilna.
Wi臋kszo艣膰 wybra艂a kierunek warszawski. Po opuszczeniu miasta zostali
otoczeni i wzi臋ci do niewoli. Przetransportowano ich do Kozielska. Zgin臋li
w Katyniu.
Honorowe warunki kapitulacji nie zosta艂y tak偶e dotrzymane we Lwowie.
Oficerom gwarantowa艂y one osobist膮 swobod臋 i prawo przej艣cia za granic臋
rumu艅sk膮 lub w臋giersk膮. Miasto mieli opu艣ci膰 w zwartej kolumnie. W
Winnikach mieli by膰 zwolnieni. 22 wrze艣nia wszystkich 1160 oficer贸w wzi臋to
do niewoli i wyekspediowano do oboz贸w w Kozielsku i Starobielsku. Podobn膮
kolumn臋 policjant贸w wymordowano ogniem z broni maszynowej.
Taki sam by艂 kres umowy kapitulacyjnej zawartej z oficerami radzieckimi
przez dow贸dc臋 3. Pu艂ku Piechoty KOP p艂k. Zdzis艂awa Zaj膮czkowskiego 23
wrze艣nia w Radoszynie. Oficerowie i podoficerowie zawodowi pu艂ku zostali
zatrzymani jako je艅cy.
Je艅cy niewolnicy i katy艅ska zbrodnia ludob贸jstwa
Do niewoli radzieckiej trafi艂o od 235 tys. do 255 tys. polskich 偶o艂nierzy,
w tym oko艂o 18 tysi臋cy oficer贸w. Bia艂orusini i Ukrai艅cy zostali szybko
uwolnieni. Do ko艅ca 1939 roku wypuszczono 42 tysi膮ce szeregowych. 43
tysi膮ce 偶o艂nierzy pochodz膮cych z centralnej i zachodniej Polski przekazano
Niemcom. Kilkana艣cie tysi臋cy je艅c贸w zmuszono do pracy przy budowie dr贸g,
oko艂o 10 tysi臋cy skierowano do przemys艂u ci臋偶kiego we wschodniej Ukrainie.
Cz臋艣膰 z nich deportowano p贸藕niej na Syberi臋 i zatrudniono przy budowie
kolei w Komi.
Oficer贸w, r贸wnie偶 emerytowanych, wy艂apywano tak偶e po ustaniu dzia艂a艅
wojennych. Wraz z wzi臋tymi do niewoli zostali osadzeni w obozach w
Starobielsku i Kozielsku. Policjant贸w oraz cz艂onk贸w innych s艂u偶b
mundurowych i pracownik贸w wymiaru sprawiedliwo艣ci uwi臋ziono w Ostaszkowie.
5 marca 1940 roku na wniosek szefa NKWD 艁awrentija Berii Stalin i
cz艂onkowie Biura Politycznego WKP(b) podj臋li decyzj臋 o wymordowaniu 14 700
je艅c贸w z tych trzech oboz贸w. Wyrok 艣mierci wydano te偶 na 11 tysi臋cy
obywateli polskich przetrzymywanych w wi臋zieniach na zachodniej Bia艂orusi i
zachodniej Ukrainie. Ostatecznie zamordowano 7 tysi臋cy wi臋藕ni贸w.
Po agresji Rzeszy na ZSRR 22 czerwca 1941 roku NKWD zamordowa艂a wielk膮
liczb臋 wi臋藕ni贸w na dawnych polskich Kresach. Innych ewakuowano na wsch贸d i
podczas 鈥瀖arsz贸w 艣mierci鈥 w du偶ej cz臋艣ci wymordowano.
|