Żydzi tamtejsi bywali nieraz przywódcami szczepów arabskich, trudnili się przy pomocy żydów perskich handlem z Persją i rozbójnictwem.
Dzięki wyższości kulturalnej wywierali znaczny wpływ na życie i wierzenia Arabów; głównym centrum, skąd promieniowało żydostwo na ludność półwyspu, stała się Jathribu (Medina).
"Żydom zależało wiele na tym, aby Arabowie uważali ich i uznawali za lud spokrewniony".
Toteż wmówili im pochodzenie od wspólnych przodków.
"Arabowie zaś, radzi, że się w ten sposób rozszerzyły szczupłe ramy ich wspomnień dziejowych, sięgając aż do patriarchów żydowskich, przyjęli na wiarę owe argumenty".
(...)"Judaizm nie tylko zjednał sobie niektóre plemiona arabskie i zaszczepił wśród synów pustyni pewne niezbędne urządzenia, ale zbudził też założyciela nowej religii, którego działalność zatoczyła szerokie kręgi w dziejach powszechnych i aż po dziś dzień przejawia się w skutkach.
Mahomet "prorok z Mekki i Jathribu" nie wyszedł wprawdzie z łona judaizmu, lecz bądź co bądź był jego wychowankiem.
Z judaizmu zaczerpnął podniety do stworzenia na fundamencie państwowości nowej religii, która pod mianem islamu działała nawzajem potężnie na ukształtowanie się dziejów żydowskich i rozwój żydostwa".
Nauczycielem Mahometa miał być Mekkańczyk, Waraba Ibn Naufal, który przyjął judaizm.
"Pierwsze nauki Mahometa... miały zabarwienie na wskroś żydowskie".
Przez jakiś czas miał Mahomet nawet sekretarza żydowskiego, który wyręczał w pisaniu niepiśmiennego proroka.
Natrafiwszy na opór w Mekce, ucieka Mahomet do centrum arabskiego żydostwa, do Jathribu (Mediny) w r. 622 po Chr.
Od tej daty rozpoczyna się liczenie nowej ery przez kalendarz mahometański.
Niebawem jednak otrząsnął się Mahomet z bezpośredniej zależności od żydów i zwrócił się nawet przeciwko nim.
Ogłosił przeciw nim Surę, zwaną Surą Krowy, w której zarzucił im złamanie przymierza z Ałlahem.
Nakazał odtąd wiernym, by przy (...)modlitwie zwracali się twarzą do Mekki, nie zaś - jak przedtem - do Jerozolimy.
Najoporniejszych żydów zmusił do opuszczenia Arabii.
Na nic zdały się próby żydów, by pozbyć się zbuntowanego proroka za pomocą trucizny lub innego podstępu.
Nie odniosło nawet skutku podjudzenie kilku plemion arabskich do wyprawy na Medinę.
W rezultacie Arabowie odstąpili żydów, zaś Mahomet urządził im pogrom.
Udało się jedynie żydom wypróbowanym sposobem podsuwać mu raz po raz nałożnice żydówki, Richanę, Safię i Zajnabę.
Zajnaba dokonała skrytobójczego zamachu na proroka.
Mahomet skosztował kawałek przyrządzonego przez nią zatrutego uda wielbłądziego, lecz wypluł zaraz.
Mimo to, chorzał odtąd aż do śmierci.
(...)Mahomet wymknął się żydom i uzbroił tysiączne rzesze fanatycznym duchem nowej wiary.
Impreza żydowska, mimo to, że nie stała się tym, czego chcieli inicjatorzy, w wyniku swym przyniosła Izraelowi niezmierzone korzyści.
Zamiarem kierowników żydostwa było niewątpliwie wyzyskać przygotowany od wieków grunt w Arabii do zdobycia dla siebie olbrzymich kadr prozelitów, którzy by z mieczem w ręku uderzyli na kraje chrześcijańskie, jako przednia straż żydostwa.
Nie powiodła się wprawdzie w całości pierwsza i istotna część programu; islam zachował niezależność organizacyjną od kierowników judaizmu, lecz przesiąknięty został żydowską wyłącznością wobec obcych i nienawiścią do chrześcijaństwa.
Te dwa czynniki starczyły na to, aby wojska islamu runęły na kraje chrześcijańskie, zaś żydom pozwoliły zbierać korzyści ze swych zwycięstw.

Henryk Rolicki "Zmierzch Izraela" Warszawa 1932
str. 54-56
źródło https://stopsyjonizmowi.files.wordpress.com/2012/09/zmierzch-izraela.pdf