W 100% popieram.
Mamy na wychowawczym należy wspierać, popierać i chwalić.
Sam byłem przy 2 porodach moich dzieci. Zrobiło to na mnie olbrzymie
wrażenie. Zmieniło patrzenie na MATKI, wszystkie. Dlatego Jeśli Victoria
 naprawdę jest mamą na wychowawczym, to chwała je za to, niezależnie od
poglądów, których nie analizowałem wiec nie wiem nawet czy są mi bliskie.
Wszystkim mamom na tym forum oddaję wyrazy szacunku, trzymajcie się i
miejcie same radosne chwile ze swoimi pociechami, nawet jak walicie
nosem w ziemię z niewyspania.

a tu sympatyczny opis tego jak macierzyństwo wymaga poświeceń nie tylko
u ludzi:


Nie ma na ziemi naturalnych niebezpieczeństw, które mogłyby równać się z
warunkami zagrażającymi przetrwaniu piskląt Pingwina Cesarskiego.
Rozmnażają się one jedynie na lodach Antarktydy i to w dodatku w zimę.
Gdy przychodzi Marzec a z nim południowe jesienne ciemności, Cesarz i
jego Żona oraz wszyscy ich przyjaciele rozpoczynają swój ciężki marsz w
głąb lodowego kontynentu, gdzie tradycja wskazuje im miejsce rozrodu.
Nie będzie tam gniazd z kamienia. Ona zniesie tylko jedno jajko na
lodzie pokrywającym bezdenne głębiny. On natomiast położy te jajo na
swoich stopach.
Wówczas ona odejdzie udając się do morskich głębin, które są jedynym dla
niej źródłem pożywienia. ( Jako ciekawostka , pingwiny te mogą nurkować
na głębokość ponad 500 metrów i to bez jakichkolwiek urządzeń
pomocniczych)
Tu pochłonie Go nieprzerwana noc. Antarktyczne wiatry będą wiać, drżeć,
wzdychać, trzeszczeć, biczować i torturować chwilę obecną tak jak
torturowały przez wieki. A on będzie stał z jajkiem na swojej stopie.
Będzie stał blisko swoich przyjaciół, ramię w ramię, aby zachować
ciepło. Nie będzie tam dyskusji o posiadłościach, dominacji, granicach
ani przywilejach.
Raz na jakiś czas noc się rozpogodzi, aby ukazać Krzyż Południa w swojej
okrutnej aranżacji. Południowa zorza w swojej ironicznej delikatności
pokaże swe jedwabne odległe welony, przesuwając się i wabiąc
niewyczuwalnie.
Lecz częściej nadejdą burze i wszystko zniknie. Będą tam niezmierzone
wiatry i mrozy. Będzie tam zgroza zgiełku natury i zgroza ciszy natury.
Zaistnieje tam przerażająca i nieprawdopodobna, naturalna ciemność.
Będzie miał tam miejsce również terror delikatnej iluminacji w wykonaniu
natury.
Przez cały ten czas Pingwin Cesarski i jego przyjaciele będą stali w
zwartej i niekłócącej się ze sobą grupie, każdy z jajkiem na stopie.
Będą się stale wymieniać miejscami, aby ten wystawiony na skrajne i
nieprzyjazne warunki Antarktycznego klimatu, mógł zaznać chwilę
wytchnienia, komfortu i ciepła w samym sercu tego społecznego ciała.
Tak będzie przez dwa miesiące aż ich zdrowe i tłuściutkie żony nie
powrócą z łowisk. Wtedy samce oddadzą im jajka a same udadzą się na
szerokie wody, aby zaznać wolności i soczystości życia.
Gdy powrócą, pisklęta już się wylęgną. Nadchodząca wiosna i promienie
słoneczne zaoferują najlepsze warunki dla rozwoju i przetrwania ich
potomstwa. To właśnie było ewolucyjnym celem i powodem tej zimowej próby.
Rzeki zbyt szerokie do przeskoczenia oddzielają nas od zwierzęcej
udręki. Ściany zbyt wysokie na łkanie zatrzymują nasze współczucia. Nie
jesteśmy w stanie ani za pomocą wiedzy ludzkiej ani za pomocą boską,
pojąć życiowej chwili tego Pingwina, który z jajkiem na swej stopie
współdziała w grupie, wystawiony na bezkresną ciemność, okrutny mróz,
niekończącą się antarktyczną noc pod oziębłymi, zamkniętymi w sobie,
nieczułymi gwiazdami.
Ty nie znasz tego i nigdy nie poznasz. Ja też tego nie znam i nigdy nie
powinienem