Żeby nie było, teraz sam sobie odpowiem "jakiego mam długiego".

- jak radzicie sobie z rosnącą dumą po kolejnych wyjazdach i czy
przeradza się u was w zadufanie i patrzenie z góry na 'drobniejszy płaz'

1. już sobie raczej coraz lepiej radzę, ale nadal nie chce mi się jeździć na krótkie wycieczki rekreacyjne z rodziną/znajomymi, bo za nudno i nieciekawie, bo się nie ma gdzie nazdzierać [żeby nie było - rowerzystą jestem bardzo średnim]; poczucie dumy i zadowolenia mam i to duże, ale raczej, że dałem radę i zdrowie dopisało (jeśli dopisało);
zdarzyło się raz, że koledze powiedziałem 'lebiega', bardziej żartem, i nie odszczekałem tego dość - ni stąd ni zowąd kolega przejechał 500 km na raz; pokora to dobra cecha

- czy widząc relację z wyprawy wzbudza się w was zazdrość, bywa podlana
zjadliwą żółcią, że tamten znowu gdzieś k***wa pojechał, a ja nie, bo
np. nie dałbym tak rady

2. właściwie to zawsze, ale nie 'zawiść'(!) tylko zazdrość, że też bym tak chciał; dlatego ustawicznie czytam relacje i wśród tych, które mogę podać za przykład i natchnienie (kiedyś lub na bieżąco) są opisy: Michała Wolffa (cenie bardzo za faktografię, karowność, to właściwie mini przewodniki), Remigiusza z Gdańska, Tomka Parysa, również Pawła Pontka (choć w formie czystego podziwu jak wciągną rodzinę), to tylko przykłady, kolejność dowolna, bo jest wiele innych takich

- gdzie dajecie upust swoim doświadczeniom i przeżyciom z wypraw
- jak leczycie frustrację spowodowana tym, że nikt już nie chce was
słuchać, bo wasze kolejne wyjazdy innych nudzą

3. upust to głównie poprzez porządkowanie zdjęć i ich wybiórczą publikację w sieci; czasem wpadają do mnie rodzina i znajomi, żeby się dowiedzieć 'jak było', ale już się nauczyłem, że powyżej 100-200 zdjęć ziewają i nie można przeginać, najlepsze są dobrze sprzedane opisy przygód i anegdot, wtedy słuchają i obie strony mają ubaw; co nie zmienia faktu, że jeśli nie pojechało się z kimś, to nikt nie jest w stanie pojąć sumy moich przeżyć i wrażeń; jedyny sposób, jaki wynalazłem, żeby ten efekt zabić, to pojechać na kolejny wyjazd

- czy długodystansowi lub -czasowi rowerzyści to jednostki i tak nie
przystosowane społecznie (=szukają czegoś lub uciekają od czegoś)

4. sądzę, że w jakimś tam indywidualnym stopniu, każdy na swój sposób tak (może to nuda i pospolitość w pracy/domu/szkole? a może jakiś cygański gen niemożności usiedzenia na miejscu?); ciągle mnie nurtuje przypadek Nowaka, który mimo ukochanej rodziny zdecydował się na taką rozłąkę

- który z was ma już tak, że jak się kończy jedna wyprawa, nie bardzo
potraficie myśleć o czym innym, jak tylko o następnej

5. z biegiem czasu coraz bardziej

6. nie dokręcam licznika, żeby przeskoczyło na okrągłe X0, X00

7. już nie jestem dogmatykiem co do konieczności przejechania wszystkiego rowerem (wiek i zdrowie robią swoje, ale też zawsze lubiłem wyjadać rodzynki z ciasta i skwarki z zupy)

#:-)
gps

In article <j8bfgr$m08$1@news.onet.pl>,
 "#:-) gps" <gpsgpsgps@poczta.onet.pl> wrote:

Żeby nie było, teraz sam sobie odpowiem "jakiego mam długiego".

[...]

Jak to: juz mozna sobie samemu odpowiadac?

TA