Pochodzę z żydokomuny

Środowisko GW od lat z niezwykłą zaciętością zwalcza wszelkie przejawy stosowania pojęcia „żydokomuna", piętnując je jako przejaw antysemityzmu. Cóş, komunizm stał się rzeczą bardzo wstydliwą i teraz juĹź nikt nie chce się do niego przyznać ani Jaruzelski, ani Kwaśniewski czy Rakowski. Bardzo wstydliwe stało się teĹź pojęcie Ĺźydokomuny. Tym ciekawsze na tym tle moĹźe być więc przypomnienie wypowiedzi Michnika z 1988 roku, a więc jeszcze przed światowym załamaniem się komunizmu. W nowej sytuacji Michnik potrafił jeszcze szczerze wyznawać w katolickim piśmie Powściągliwość i Praca (nr 6, 1988 r.): (...) Jak na pewno wiecie, środowiskiem, z ktĂłrego pochodzę, jest liberalna Ĺźydokomuna. To jest Ĺźydokomuna w sensie ścisłym, bo moi rodzice wywodzili się ze środowisk Ĺźydowskich i byli przed wojną komunistami. Być komunistą znaczyło wtedy coś więcej niĹź przynaleĹźność do partii  to oznaczało przynaleĹźność do pewnego języka, do pewnej kultury, fobii, namiętności. Niejednokrotnie spierając się z moimi kolegami, ktĂłrzy wywodzili się z podobnego środowiska  właśnie w kontekście dyskusji o mojej książce — mĂłwiłem im: zastanĂłwcie się, jak trudno jest wam wziąć się za łeb z syndromem Ĺźydokomuny l Dlaczego? Dlatego, Ĺźe widzicie nie tylko paskudztwo jego skutkĂłw, ale teĹź wszystkie  Ĺźeby tak rzec realne wartości motywacyjne, ktĂłre niesie: nadzieję na sprawiedliwość społeczną, przekonanie dłuĹźnikĂłw, Ĺźe trzeba się angaĹźować po to, aby zmieniać świat i czynić go lepszym... Do tego wszystkiego jesteście przywiązani i nie godzicie się na zniszczenie całej tej tradycji en bloc(...).

Trzeba przyznać, że w tym cytacie Michnik jawił się już jako ktoś znacząco wyprzedzający myślowo swoje środowisko, ciągle jeszcze (w 1988 roku!) przekonane o wartości tradycji żydokomuny i jej broniące. I dopiero Michnik musiał je przekonywać o tym, że tradycja ta jest bardzo niewygodna i konieczna do odcięcia. Oczywiście do odcięcia tylko słownego, na pokaz, bo sam komunizm pozostał dla Michnika czymś, co dalej jakże uparcie lubi idealizować. Z jakimż rozczuleniem wspominał w początkach 1992 roku w rozmowie z generałem Jaruzelskim, fałszywie generalizując: Najświatlejsze umysły na Zachodzie popierały komunizm (G W25-26 IV 1992 r.).

Fałszywie generalizując, bo można wyliczyć cały szereg najświatlejszych umysłów na Zachodzie od Camusa po Orwella, Dos Passosa i Steinbecka, które nie tylko, że nie popierały komunizmu, ale go gorąco zwalczały. Nie mówiąc o traktujących komunizm z odrazą najświatlejszych umysłach na Wschodzie od Pasternaka, Bułhakowa i Sołżenicyna, poprzez Tatarkiewicza i Herberta po Kodalya.

On Thu, 01 Sep 2011 09:05:46 +0200, Inc <gfhf@lljl.pl> wrote:

Pochodzę z żydokomuny

tak, trzeba przyznac ze Adam michnik ma wyjatkowo parszywe pochodzenie.

Ojciec Aaron, ktory tylko niedopatrzeniem wladz II RP uniknal stryczka
za zdrade (popieral czynem oderwanie pd-wsch czesci Polski od macierzy)
matka "zasluzona" w zwalczaniu Kosciola i polskiej tradycji,
no i brat Stefan, morderca ubecki scigany listami goncznymi.

W normalnym, powaznym kraju, czlowiekowi takiemu jak michnik nie byloby
dane prowadzic dzialalnosci jakiegokolwiek rodzaju, czy to publicznej czy
gospodarczej.

Wyobrazacie sobie Niemcy tolerujace takiego michnika u siebie w domu?

He he he

Jaksa

Środowisko GW od lat z niezwykłą zaciętością zwalcza wszelkie przejawy  stosowania pojęcia „żydokomuna", piętnując je jako przejaw  antysemityzmu. Cóş, komunizm stał się rzeczą bardzo wstydliwą i teraz  juĹź nikt nie chce się do niego przyznać ani Jaruzelski, ani Kwaśniewski  czy Rakowski. Bardzo wstydliwe stało się teĹź pojęcie Ĺźydokomuny. Tym  ciekawsze na tym tle moĹźe być więc przypomnienie wypowiedzi Michnika z  1988 roku, a więc jeszcze przed światowym załamaniem się komunizmu. W  nowej sytuacji Michnik potrafił jeszcze szczerze wyznawać w katolickim  piśmie Powściągliwość i Praca (nr 6, 1988 r.): (...) Jak na pewno  wiecie, środowiskiem, z ktĂłrego pochodzę, jest liberalna Ĺźydokomuna. To  jest Ĺźydokomuna w sensie ścisłym, bo moi rodzice wywodzili się ze  środowisk Ĺźydowskich i byli przed wojną komunistami. Być komunistą  znaczyło wtedy coś więcej niĹź przynaleĹźność do partii  to oznaczało  przynaleĹźność do pewnego języka, do pewnej kultury, fobii, namiętności.  Niejednokrotnie spierając się z moimi kolegami, ktĂłrzy wywodzili się z  podobnego środowiska  właśnie w kontekście dyskusji o mojej książce —  mĂłwiłem im: zastanĂłwcie się, jak trudno jest wam wziąć się za łeb z  syndromem Ĺźydokomuny l Dlaczego? Dlatego, Ĺźe widzicie nie tylko  paskudztwo jego skutkĂłw, ale teĹź wszystkie  Ĺźeby tak rzec realne  wartości motywacyjne, ktĂłre niesie: nadzieję na sprawiedliwość  społeczną, przekonanie dłuĹźnikĂłw, Ĺźe trzeba się angaĹźować po to, aby  zmieniać świat i czynić go lepszym... Do tego wszystkiego jesteście  przywiązani i nie godzicie się na zniszczenie całej tej tradycji en  bloc(...).

Trzeba przyznać, Ĺźe w tym cytacie Michnik jawił się juĹź jako ktoś  znacząco wyprzedzający myślowo swoje środowisko, ciągle jeszcze (w 1988  roku!) przekonane o wartości tradycji Ĺźydokomuny i jej broniące. I  dopiero Michnik musiał je przekonywać o tym, Ĺźe tradycja ta jest bardzo  niewygodna i konieczna do odcięcia. Oczywiście do odcięcia tylko  słownego, na pokaz, bo sam komunizm pozostał dla Michnika czymś, co  dalej jakĹźe uparcie lubi idealizować. Z jakimĹź rozczuleniem wspominał w  początkach 1992 roku w rozmowie z generałem Jaruzelskim, fałszywie  generalizując: Najświatlejsze umysły na Zachodzie popierały komunizm (G  W25-26 IV 1992 r.).

Fałszywie generalizując, bo moĹźna wyliczyć cały szereg najświatlejszych  umysłów na Zachodzie od Camusa po Orwella, Dos Passosa i Steinbecka,  ktĂłre nie tylko, Ĺźe nie popierały komunizmu, ale go gorąco zwalczały.  Nie mĂłwiąc o traktujących komunizm z odrazą najświatlejszych umysłach na  Wschodzie od Pasternaka, Bułhakowa i Sołżenicyna, poprzez Tatarkiewicza  i Herberta po Kodalya.