Po zdobyciu władzy przez „Solidarność" w 1989 r. i utworzeniu rządu T. Mazowieckiego coraz wyraĹşniej zaczęło się odsłaniać najprawdziwsze oblicze Michnika  człowieka apodyktycznego i zacietrzewionego. Teraz juĹź nie musiał zabiegać o poparcie róşnych środowisk, w tym Kościoła, a znajdował się w pozycji wyrokującego sędziego, rozdającego pochwały i kuksańce jako naczelny najbardziej wpływowego polskiego dziennika, cieszącego się od początku wyjątkowym poparciem społeczeństwa jako pisma „Solidarności". Tę wyjątkową pozycję wykorzystywał w duchu skrajnie tendencyjnym dla umacniania monopolistycznej pozycji warszawskiej lewicowej „elitki" i obrzucania błotem „inaczej myślących", wyszydzania patriotyzmu i przywiązania do wartości. JakĹźe znamienna była pod tym względem ewolucja poglądĂłw Stefana Kisielewskiego, ktĂłry przeĹźył skrajne rozczarowanie tym nowym odsłaniającym się obliczem Michnika z lat 1989-1990. Kisielewskiego, ktĂłrego nawet po śmierci Michnik prĂłbuj e sobie przywłaszczać, powołując się na niego jako największy autorytet (Z jego zdaniem liczyłem się najbardziej  wyznawał Michnik w wywiadzie dla Filipinki z 27 VI1993 r.). Oto opinia Kisielewskiego o Michniku, wyraĹźona pod koniec Ĺźycia na łamach gdańskiej Młodej Polski: (...) Ostatnio nie bardzo przyjaĹşnię się z Michnikiem. Widujemy się raz na pół roku i raczej się kłócimy. Kochałem go niemal w okresie KOR-u, to było wspaniałe. Natomiast to, co on teraz mĂłwi i pisze, jest bardzo często bez sensu. Te manifesty krakowskie, deklaracje „praw człowieka " rozsyłane po całym świecie! Jak w Polsce naprawdę wybuchnie jakiś rasizm, szowinizm, a to będzie juĹź kompletna patologia, to najbardziej przysłuĹźy się do tego właśnie takie denerwujące pseudo szlachetne gadanie. PrzecieĹź ten dzisiejszy Michnik to totalitarysta. Demokratą jest ten, kto jest po mojej stronie. Kto ze mną się nie zgadza, jest faszystą i nie moĹźna mu podać ręki. A tylko Michnik wie, na czym polega demokracja i tolerancja. On jest tutaj sędzią alfą i omegą (...). SzczegĂłlnie ostro napiętnował „ewolucję" Michnika Zbigniew Herbert w wywiadzie dla Tygodnika Solidarność z 11 listopada 1994. Herbert uznał Michnika za klasyczny przykład kariery komunistycznego Dyzmy. Smutna historia wyjątkowo uzdolnionego, pełnego talentu chłopca, ktĂłry doszedł do lat, kiedy to ludzie natarczywie pytają „ co on właściwie zrobił z całą swoją heroiczną młodością?" A on stacza się po rĂłwni pochyłej, w gorączkowy aktywizm. Cynizm godny admiratora „ Księcia " i najpospolitszy nihilizm. ZawiĂłdł niemal wszystkich swoich przyjaciół.

Michnik - „nienawistnik"

Zdumiewa wprost, do jakiego stopnia Adam Michnik potrafi dziś „twórczo" rozwijać pełną jadu i nienawiści stylistykę marcowej propagandy 1968 r., tyle że w imię fanatyzmu odwrotnego typu. Przypomnijmy tylko niektóre z rozlicznych michnikowskich wyskoków jadu i nienawiści w stylu słów świnie pod adresem oponentów z OKP, kurwiosum pod adresem grupy profesorów z KUL, bestiarium w telewizji (o programie Bez znieczulenia z udziałem Parysa, Kaczyńskiego i Macierewicza). Czy epitety Michnika o młodocianych, głupawych ołszewikach, wyzywanie Łysiakowi jako trzeciorzędnemu grafomanowi i insynuatorowi, etc. etc. Nie mówiąc o jego ataku na Herberta, za rzekome opluwanie Miłosza, o napaściach na ojca Józefa M. Bocheńskiego, Bogdana Cywińskiego, o zatrutych strzałach posyłanych przez Michnika i jego podwładnych pod adresem Ojca Świętego.

Celnie scharakteryzował metody Michnika już w 1992 r. Lech Kaczyński, pisząc w Nowym Świecie (nr z 8 V 1992 r): (...) Michnik (...) przyjmuje postawą chuligana, który napada na przechodnia i jednocześnie krzyczy „ ratunku! Policja!" (...) niewielu ludzi ma taki udział w szerzeniu nienawiści w życiu publicznym, jak Adam Michnik. Na pewno zaś nikt nie potrafi łączyć jej krzewienia z zapewnieniami o własnej szlachetności.

Adam Michnik jest przede wszystkim godnym politowania więźniem stereotypów i uprzedzeń, przykutym jak galernik do statku swoich własnych fobii. Jest jeńcem skrajnego żydowskiego fanatyzmu, nie mogące go za nic wczuć się w polski patriotyzm, zrozumieć narodu, wśród którego żyje. Nienawidząc go, posuwa się do takich nikczemności, jak poparcie ataku zniesławiającego Powstanie Warszawskie.

W wydanej w tymże 1991 roku, cytowanej już książce Interpelacje Jana Marii Jackowskiego i Szczepana Żaryna autorzy tłumaczyli straszną słabość Michnika jako polityka jego skrajnym zacietrzewieniem, nieumiejętnością dialogu z osobami inaczej myślącymi: ...Michnik potrafi kopać swoich przeciwników politycznych i ideowych bezwzględnie, z dziką zaciętością. Gdy mu nie staje argumentów rzuca inwektywy, nie elegancko przerywa, nie odpowiada napytania, zmienia temat, krzyczy i wychodzi z niego jakaś zapiekła agresja w stosunku do tych, którzy się z nim nie zgadzają. Jak to się ma do programowo głoszonej przez niego europejskości, poszanowania poglądów innego człowieka, tolerancji i godności-nie wiadomo... (J.M. Jackowski, S. Zaryn: Interpelacje. Kulisy manipulacji Warszawa 1991, s. 93).