W końcu lat 40-tych w Palestynie działały żydowskie organizacje
terrorystyczne nazywały się min. IRGUN ZWAI LEUMI, HAGANA, STERN ich
zadaniem było wywarcie presji na ONZ poprzez organizowanie zamachów
bombowych i mordów na ludności cywilnej. Specjalizowały się w
mordowaniu ludności cywilnej arabskiej dla zapewnienia nowo przybyłym
Żydom miejsca w Palestynie, oraz organizacji zamachów terrorystycznych
na oddziały i ludność brytyjską będącą w Palestynie min. zamach na
hotel `King Dawid' zginęło 105 Brytyjczyków. Krwawe starania
żydowskich terrorystów o utworzenie Izraela zostały uznane przez ONZ,
wydano rezolucję 181/II o utworzeniu Izraela. Nowa armia Izraela przez
wiele lat składała się z byłych terrorystów. To HAGANA kilkutysięczna
organizacja terrorystyczna rozpoczęła powojenny terroryzm na bliskim
wschodzie. Kiedy państwom arabskim narzucono utworzenie państwa Izrael
z terenów arabskich, logiczne jest że nie zgodzono się z tą decyzją i
zaatakowano to państwo, które przegrywało wojnę z liczniejszymi
oddziałami arabskimi do momentu wsparcia sprzętowemu z Francji i
Czechosłowacji oraz pomocy militarnej stacjonujących jeszcze w tym
rejonie wojsk brytyjskich. Jerozolima została oficjalnie przyznana
Jordanii ale nie przeszkodziło to do zajęcia jej przez Izrael. Ciągła
eskalacja konfliktu przez Izrael, budowa nowych osiedli żydowskich
(200 tyś. nowych osadników Żydowskich) w miejscach z których siłą
wysiedla się ludność arabską stały się zarzewiem konfliktów zbrojnych
i przyczyniły się do powstania terroryzmu palestyńskiego. Ta intifada
która trwa teraz na ziemiach palestyńskich została sprowokowana
półtora roku temu przez Ariela Szarona który przybył w święte miejsce
kultu Arabów na Zachodnim Brzegu. Szarona który w latach 80-tych jest
odpowiedzialny za masakry kilku tysięcy Arabów w Libanie i w latach
młodzieńczych należał do Hagany. Izrael doszedł do swojego państwa
takimi samymi metodami którymi posługują się teraz Palestyńczycy
walcząc o swoje państwo, jest tylko pewna różnica Izraelici to naród
wybrany który poprzez swoje potężne lobby wpływa na wszystkie decyzje
USA a Palestyńczycy to przecież tylko brudasy, więc po co takim prawo
do życia, własnego państwa czy narodu. Są więc ludzie i podludzie ale
czy kiedyś już tego gdzieś nie
czytałem..................................wię c lekcję II wojny
światowej naród żydowski już odrobił.




W dniu 29 listopada 1947 r., Organizacja Narodów Zjednoczonych -
poprzez głosowanie na forum Zgromadzenia Ogólnego - zadecydowała o
podziale Palestyny (brytyjskiego terytorium mandatowego), tym samym
opowiadając się za rozwiązaniem faworyzowanym przez stronę żydowską, w
nabrzmiewającym z coraz większą siłą konflikcie palestyńsko-żydowskim.
Fakt ów, w decydującym stopniu, przyczynił się do wzmożenia działań
zbrojnych Palestyńczyków przeciwko stronie żydowskiej. Do wiosny 1948
roku, Palestyńczycy zdołali poddać swej kontroli wszystkie ważniejsze
szlaki komunikacyjne, prowadzące do żydowskich osad, w tym także drogę
z Tel Avivu do Jerozolimy, mającą znaczenie wybitnie strategiczne, ze
względu na liczną kolonię żydowską, zamieszkującą w tym ostatnim
mieście. Mała wioska palestyńska Deir Yassin - ulokowana na dalekich
południowo-zachodnich krańcach Jerozolimy - znajdowała się w pobliżu
parowu, którym przebiegała szosa Tel Aviv - Jerozolima i ze względu na
tę okoliczność, była miejscem częstych zasadzek, organizowanych przez
palestyńskich partyzantów - mieszkańców okolicznych wsi - na usiłujące
się tędy przedrzeć do Jerozolimy konwoje żydowskie. Mieszkańcy samej
osady Deir Yassin nie brali udziału w owych akcjach zbrojnych,
"podpisawszy" swoisty pakt o nieagresji z żydowską Haganą - zbrojną
organizacją, walczącą o niepodległy Izrael - sumiennie honorowany
przez obydwie strony.
Taki stan rzeczy trwał do 9 kwietnia 1948 r. Tego dnia, wczesnym
rankiem, sporych rozmiarów oddział, składający się z członków skrajnie
szowinistycznych, żydowskich organizacji: Irgun (na jego czele stał
Menachem Begin) oraz grupa Sterna, niewykluczone - co do tego nie ma
absolutnej pewności - iż wspomagany przez oddziały Palmach (kadrowe
jądro Hagany), zaatakował Deir Yassin i po krótkiej walce - pokonawszy
słaby opór zaskoczonej samoobrony wsi - rozpoczął systematyczną rzeź
jej mieszkańców. Wyciąganych z domu ludzi - bez względu na wiek i płeć
- ustawiano w szereg i rozstrzeliwano. Dwadzieścia kilka osób
załadowano na ciężarówkę i zawieziono do żydowskiej dzielnicy
Jerozolimy, gdzie oprowadzano ich po ulicach, bijąc i upokarzając na
różne sposoby. Po powrocie do Deir Yassin, podzielili oni los
pozostałych mieszkańców wsi. Do mordowania mieszkańców Deir Yassin
użyto także noży i bagnetów, którymi zakłuwano i rozpruwano ofiary,
nie wyłączając ciężarnych kobiet.
Świadkiem zbrodni w Deir Yassin był Szwajcar Jacques de Reynier,
przedstawiciel Międzynarodowego Czerwonego Krzyża na Palestynę, który
na miejsce tragedii zdołał dotrzeć tuż po zakończeniu masakry. O
zdarzeniu został on poinformowany przez stronę palestyńską, która
zwróciła się do niego z prośbą o uratowanie rannych i wywiezienie
zabitych ze wsi. Agencja Żydowska (główne przedstawicielstwo strony
żydowskiej w Palestynie) odmówiła pomocy, zasłaniając się brakiem
kontaktu z Irgunem. Podobnie Brytyjczycy umyli ręce od całej sprawy.
Wykorzystując prywatne kontakty w kierownictwie Irgunu, zdołał Reynier
uzyskać mgliste zezwolenie na wyjazd do Deir Yassin. Po przybyciu na
miejsce zbrodni, oficerowie Irgunu zakazali mu bezwzględnie wejścia na
teren wsi. Jednakże i tym razem do Szwajcara uśmiechnęło się
szczęście. Oficer wywiadu Irgunu o nazwisku Moshe Barzilai - któremu w
okresie II wojny MCK trzykrotnie uratował życie - postanowił spłacić
dług wdzięczności, zaciągnięty względem tej organizacji i zezwolił
Reynierowi na inspekcję wsi, służąc mu za przewodnika. Reynier, w
zniszczonych częściowo domostwach, natrafił na kilkunastu rannych
Palestyńczyków, których - wbrew protestom części żołnierzy żydowskiego
oddziału - zdołał ewakuować (przy pomocy ciężarówki, którą przybył) do
jerozolimskiego szpitala.
Jacques de Reynier, relację z pobytu w Deir Yassin, zawarł w
oficjalnym raporcie do centrali MCK w Genewie - za którego obiektywną
treść, grożono mu śmiercią ze strony żydowskiej - oraz w prywatnych
pamiętnikach, porównując Masakrę w Deir Yassin do ekscesów oddziałów
SS w okupowanych podczas II wojny światowej Atenach, których był
naocznym świadkiem. Liczbę zamordowanych w Deir Yassin, Reynier
oszacował na 200 osób. Masakra w Deir Yassin była przedmiotem
postępowania, prowadzonego przez organy brytyjskiej administracji w
Palestynie. W raporcie przesłanym do brytyjskiego zarządu Palestyny,
Richard Catling - prowadzący postępowanie - stwierdził, iż nie ma
wątpliwości co do tego, ze w Deir Yassin żydowscy partyzanci dokonali
na palestyńskiej populacji wsi całego szeregu okrutnych czynów,
włączając gwałty - a następnie zabójstwa - nieletnich dziewcząt oraz
zabójstwa niemowląt. Pewna kobieta przesłuchiwana przez Catlinga -
ocalała z rzezi mieszkanka Deir Yassin - zeznała, iż jeden ze
zbrodniarzy zastrzelił z zimna krwią jej siostrę, będącą w 9 miesiącu
ciąży, a następnie rozpłatał łono kobiety rzeźnickim nożem. Jej
koleżanka, która próbowała ratować płód, została również zastrzelona.
Wydaje się, iż szczególnie odrażające zbrodnie, polegające na
mordowaniu kobiet w ciąży i rozcinaniu ich łon, nie były dokonywane w
amoku, przez zamroczonych nienawiścią żołdaków, lecz wynikały z
wyrachowanej kalkulacji, mającej na celu zastraszenie palestyńskich
wieśniaków, poprzez danie im wyraźnie do zrozumienia, iż stare,
arabskie obyczaje wojenne, biorące w ochronę dzieci, kobiety i
starców, nie będą w tym konflikcie honorowane.
Taki stan rzeczy, zmuszal palestynskich bojowników do zaniechania
regularnych akcji zbrojnych i skoncentrowania sie na obronie
najblizszych w ich miejscach zamieszkania. Dominujacy nurt syjonizmu
(Agencja Zydowska, Hagana), odcial sie od wszelkiej odpowiedzialnosci
za wydarzenia w Deir Yassin, wskazujac na Irgun i Grupe Sterna -
ekstremalny element ruchu syjonistycznego - jako winnych popelnionej
zbrodni. Nie negujac generalnej zasadnosci takiego stwierdzenia,
nalezy jednakze podkreslic, iz nie ma absolutnej pewnosci co do tego,
czy komando Irgunu i Grupy Sterna nie bylo wspomagane przez oddzialy
Hagany, zwlaszcza, iz zaledwie w trzy dni


wspomagane przez oddzialy Hagany, zwlaszcza, iz zaledwie w trzy dni po
dokonanej masakrze, wszystkie trzy organizacje zawarly porozumienie o
scislej wspólpracy. Za wyrachowanym charakterem masakry w Deir Yassin,
przemawia równiez inny fakt. Otóz strona zydowska, chcac rozpropagowac
wsród Palestynczyków wiesc o zbrodni, wytransmitowala - informujaca o
zdarzeniu - audycje radiowa w jezyku arabskim. Ponadto wielokrotnie,
podczas starc zbrojnych zydowsko-palestynskich (i zydowsko - arabskich
od maja 1948 r.), majacych miejsce po masakrze w Deir Yassin, oddzialy
zydowskie (izraelskie) transmitowaly z glosników radiowych audycje o
Deir Yassin, w celu oslabienia ducha bojowego palestynskich
(arabskich) zolnierzy. Stronie zydowskiej - innymi slowy - zalezalo na
rozpowszechnieniu wiadomosci o Deir Yassin w obrebie Palestyny (wsród
Palestynczyków) i stlamszeniu informacji o zbrodni, poza jej
granicami. Strona palestynska równiez "naglosnila" fakt masakry w Deir
Yassin, liczac na wzbudzenie w Palestynczykach zadzy odwetu. Skutek,
jednakze, byl raczej odwrotny do zamierzonego, dokladnie taki, jakiego
sobie zyczyla strona zydowska. Menachem Begin - komentujac poklosie
masakry - stwierdzil, iz w konsekwencji zbrodni w Deir Yassin,
Arabowie - z Palestyny przyznanej Zydom - zaczeli uciekac w trosce o
swe zycie.
Masakra w Deir Yassin nie miala charakteru wyjatkowego. W dniu 22
lipca 1946 r. - jeszcze przed formalnym podzialem Palestyny -
czlonkowie Irgunu wysadzili w powietrze hotel króla Dawida w
Jerozolimie, usmiercajac okolo 90-ciu Arabów, Brytyjczyków i Zydów. Ów
akt bezwzglednego terroryzmu, w polaczeniu z powieszeniem (znów bylo
to dzielo Irgunu) dwóch brytyjskich sierzantów, których ciala po
smierci zostaly "wysadzone w powietrze" dynamitem, wzburzyl brytyjska
opinie publiczna. W Wielkiej Brytanii doszlo do antysemickich zajsc,
które swa kulminacje znalazly w zdemolowaniu synagogi w Derby. Warto w
tym miejscu dodac - abstra@@@ac troche od zasadniczego watku - iz fakt
ów jest stosunkowo malo znany, a przeciez wlasnie Derby sa
podrecznikowym przykladem "spontanicznego antysemityzmu", w
przeciwienstwie do pogromu kieleckiego z lipca 1946 r., w którym
element politycznej prowokacji odgrywal najprawdopodobniej spora role.
W dniu 10 kwietnia 1948 r., oddzial Hagany zajal osade Nasr Al - Din,
w poblizu Tyberiady i wysadzil w powietrze wszystkie domy we wsi,
grzebiac pod gruzami jej 10 mieszkanców. W nocy z 14 na 15 lutego 1948
r., silny oddzial Hagany zajal palestynska wies Sasa i wysadzil w
powietrze 20 domów pelnych ludzi, usmiercajac tym samym okolo 60
Palestynczyków, glównie kobiety i dzieci. Zolnierze Hagany, mieli
pelna swiadomosc obecnosci ludzi w wysadzanych w powietrze domach,
mimo to jednak nie zezwolili oni Palestynczykom na ich opuszczenie. W
dniu 12 lipca 1948 r., w miejscowosci Lydda - gdzie doszlo do starc
miedzy izraelska armia, a buntujaca sie ludnoscia palestynska -
skierowane do tlumienia rozruchów izraelskie oddzialy wojskowe, zabily
okolo 250 palestynskich cywilów, przy czym zastosowany modus operandi
polegal na wlamywaniu sie uzbrojonych po zeby zolnierzy do domów i
strzelaniu na oslep do zgromadzonych w nich mieszkanców. W
pazdzierniku 1948 r. okolo 70-ciu Palestynczyków z miejscowosci Hula
(przy granicy z Libanem) zostalo zapedzonych przez izraelskich
zolnierzy do lokalnego meczetu i tam rozstrzelanych z broni
maszynowej. Po dokonaniu zbrodni, meczet - wraz ze zwlokami ofiar -
zostal wysadzony w powietrze. Równiez w pazdzierniku 1948 r.,
zolnierze izraelscy zabili okolo 250 Palestynczyków (glównie starców,
którzy nie byli w stanie salwowac sie ucieczka) w miejscowosci Ed -
Dawayimeh (w poblizu Hebronu). Palestynczycy schronili sie w wiejskim
meczecie, do którego wtargneli izraelscy zolnierze i usmiercili
wszystkich tam obecnych strzalami z broni maszynowej.
Ponura lista zbrodni popelnionych na ludnosci palestynskiej przez
oddzialy Irgunu, Grupy Sterna, Hagany a nastepnie regularna armie
izraelska jest bardzo dluga, co znów przemawia za ich wykalkulowanym
charakterem. Zdaje sie, iz brutalne obchodzenie sie z ludnoscia
cywilna przeciwnika, bylo z góry zaplanowanym elementem zydowskiej
(izraelskiej) strategii, obliczonej na podminowanie ducha
palestynskich (arabskich) bojowników. Za taka teza przemawia równiez
odezwa (z 1948 r.) naczelnego rabina izraelskiej armii, Abrahama
Avidana, w której nawolywal on do zabijania palestynskiej (arabskiej)
ludnosci cywilnej. Powolujac sie na talmud babilonski (sic!),
twierdzil on, iz zabijanie nawet najszlachetniejszych sposród gojów
jest w okresie wojny usprawiedliwione, gdyz nigdy nie ma absolutnej
pewnosci co do tego, iz "oszczedzona" ludnosc cywilna przeciwnika nie
bedzie w przyszlosci dzialac na szkode Izraela, poprzez - na przyklad
- udzielanie informacji zolnierzom swojej armii. Nalezy jeszcze raz
podkreslic, iz ów poglad - zywcem zaczerpniety ze starotestamentowych
realiów - glosil naczelny rabin armii Izraela, którego status mozna
porównac do biskupa polowego Wojska Polskiego.
Strona palestynska równiez nie przebierala w srodkach. W dniu 13
kwietnia 1948 r. - cztery dni po masakrze w Deir Yassin - zydowski
konwój samochodowy, skladajacy sie z 10-ciu pojazdów zmierzal w
kierunku Wzgórza Scopus, polozonego na obrzezach Jerozolimy, gdzie
znajdowal sie Uniwersytet Hebrajski oraz zydowski szpital Hadassa.
Konwój skladal sie z ambulansów, wiozacych - miedzy innymi - rannych w
Deir Yassin czlonków komanda Irgunu i Grupy Sterna, autobusów
wypelnionych personelem medycznym szpitala Hadassa, ciezarówek
transportujacych zaopatrzenie dla placówki Hagany na Wzgórzu Scopus,
oraz dwóch aut pancernych, stanowiacych eskorte kolumny. Tuz przed
wjazdem na teren szpitala Hadassa, pod stanowiacym awangarde kolumny
samochodem pancernym, eksplodowala mina. Utworzony na wskutek
eksplozji potezny lej, zablokowal przejazd konwoju. Kilka pojazdów z
konca kolumny, zdolalo umknac do Jerozolimy, wiekszosc jednakze
zostala z furia za


mknac do Jerozolimy, wiekszosc jednakze zostala z furia zaatakowana
przez setki Palestynczyków, którzy rzucili sie na broniacych konwoju
zolnierzy Hagany z okrzykiem "Deir Yassin". W trakcie zazartych walk
zginelo 75 Zydów z konwoju, glównie cywilów sposród personelu szpitala
Hadassa. Ci, co zdolali sie uratowac, zawdzieczali swe ocalenie
interwencji oddzialów brytyjskich stacjonujacych w poblizu oraz
wypadowi z odsiecza, zorganizowanemu przez placówke Hagany ze Wzgórza
Scopus.
Miesiac pózniej, 12 maja 1948 r., oddzial palestynski skladajacy sie z
zolnierzy Legionu Arabskiego (zorganizowanego i wyszkolonego przez
Brytyjczyków) oraz palestynskich ochotników ze wsi wokól Hebronu,
zaatakowal zydowska kolonie Kfor Etzion, polozona przy drodze z
Hebronu do Jerozolimy i przez to posiadajaca militarne znaczenie. Po
dwóch dniach zacietych walk, pozostala przy zyciu garstka osadników
(50 osób), w tym kobiety i dzieci, poddala sie przewazajacym silom
palestynskim. Zgromadzono ich na glównym placu wsi, a nastepnie
rozstrzelano lub zakluto bagnetami, przy czym spiritus movens calego
przedsiewziecia byli ochotnicy z pobliskich wsi, którzy dokonujac
mordu na bezbronnych jencach wykrzykiwali "Deir Yassin". Zolnierze z
Legionu Arabskiego wykazywali znacznie wieksza rezerwe i czterech
uratowanych z zaglady osadników Kfor Etzion, wlasnie im zawdzieczalo
zycie. Palestynczycy, tak przed masakra w Deir Yassin - jak i
szczególnie pózniej - nie stronili od ataków wymierzonych w ludnosc
cywilna przeciwnika. Tym niemniej, analizujac postawe obydwu
walczacych stron, dochodzi sie do konkluzji, iz slowa znacznie
wiekszej krytyki naleza sie stronie zydowskiej (izraelskiej) niz
palestynskiej (arabskiej). W swietle bowiem koncepcji wojny
sprawiedliwej, Zydzi byli agresorami, a Palestynczycy, broniacymi swej
ojczyzny (wojna obronna) przed najezdzca z zewnatrz.
Uzasadnienie tej tezy wymaga cofniecia sie w czasie, gdyz jak kazdy
wspólczesny konflikt etniczny, takze ten, palestynsko - zydowski ma
swoje korzenie w przeszlosci.
W rezultacie dwóch nieudanych powstan przeciwko Rzymowi, pierwszego z
lat 66-70 n.e. (opisanego dokladnie przez Józefa Flawiusza) oraz
drugiego, Bar Kochby z lat 132 - 135 n.e., ludnosc zydowska Palestyny
poniosla ogromne straty. Dziesiatki tysiecy Zydów zginelo, jeszcze
wiecej zostalo przymusowo deportowanych z Palestyny lub sprzedanych w
niewole, swiatynia jerozolimska zostala zrównana z ziemia. Zydom - w
tym takze judeochrzescijanom - zabroniono wstepu do Jerozolimy, z
wyjatkiem kilku dni w roku, przeznaczonych na oplakiwanie zniszczonej
swiatyni. Tym niemniej - i jest to uwaga niezwykle istotna - znaczna
czesc zydowskiej populacji Palestyny, ostala sie wszelkim
przeciwnosciom losu, trwajac z uporem na ziemi przodków.
Po roku 135 n.e., w Palestynie wciaz bylo bardzo duzo Zydów. Ich
sytuacja ulegla nawet pewnemu polepszeniu gdy Antoninus Pius odwolal
szereg edyktów Hadriana, wymierzonych przeciwko nim. W miejscowosci
Usha (w poblizu Hajfy) funkcjonowal Sanhedryn, najwyzszy zydowski
organ sadowo-religijny. Ta sama miejscowosc (a pózniej Tyberiada) byla
siedziba zydowskiego patriarchy, cieszacego sie wsród Zydów wielkim
autorytetem, powazanego takze przez Rzymian, którzy traktowali go jako
- sui generis - rzecznika zydowskich interesów. Sanhedryn uchwalil
szereg praw, zakazujacych opuszczania przez Zydów Palestyny, jak
równiez zachecajacych ich do kupowania ziemi od "niewiernych". Pomimo
takiego stanu rzeczy, emigracja z Palestyny nasilila sie w III wieku
n.e., co bylo zwiazane z ogólnym kryzysem ekonomicznym, doswiadczanym
przez imperium rzymskie. Emigranci kierowali sie na zachód, do miast
wloskich, greckich i egipskich, jak równiez - przede wszystkim - na
wschód, do Babilonu i Mezopotamii, który to region z biegiem czasu,
skupil duza liczbe zydowskich emigrantów i stal sie silnym centrum
judejskiej religii i kultury, wyprzedzajac pod tym wzgledem rodzima
Palestyne.
Fale emigracji zydowskiej, po klesce powstania Bar Kochby, nie byly
zjawiskiem nowym w dziejach narodu zydowskiego. Juz w VI wieku p.n.e.,
wielu Zydów nie powrócilo z niewoli babilonskiej, decydujac sie na
pozostanie w regionie Miedzyrzecza. To wlasnie do potomków tych Zydów,
dolaczyli emigrujacy na wschód po upadku powstania Bar Kochby. Równiez
w okresie hellenskim (rzady Ptolemeuszów w Egipcie i Seleucydów w
Syrii) oraz po wejsciu na arene dziejów rzymskiego panstwa, trwala
bardzo intensywna - calkowicie dobrowolna - emigracja Zydów z
ojczystej Palestyny, co zaskutkowalo powstaniem gmin zydowskich -
cieszacych sie spora autonomia - we wszystkich wiekszych miastach
imperium rzymskiego. Z poczatkiem VII wieku n.e., zamieszkiwalo
Palestyne - pomimo trwajacej emigracji - okolo 250 tysiecy Zydów,
których sytuacja, wraz z ekspansja chrzescijanstwa stawala sie
stopniowo coraz trudniejsza. Tym niemniej - nalezy to wyraznie
podkreslic - nigdy nie zostali oni wypedzeni lub w drastyczny sposób
zmuszeni do opuszczenia kraju przez cesarzy bizantyjskich, za których
rzadów, caly dzisiejszy Bliski Wschód przezywal okres gospodarczej
prosperity, z którego to boomu ekonomicznego, korzystala takze
spolecznosc zydowska.
W 614 r. Zydzi palestynscy opowiedzieli sie masowo po stronie Persji,
w konflikcie tejze z Bizancjum i okazali sie krytycznym czynnikiem
przy zdobyciu Jerozolimy, w której - za zezwoleniem perskim - dokonali
masakry kilkudziesieciu tysiecy chrzescijan, w tym okolo 20 tysiecy
nieuzbrojonych jenców. W 628 r. Jerozolima zostala odbita przez
cesarza Herakliusza i tym razem chrzescijanie wzieli krwawy odwet na
Zydach, aczkolwiek akt masowej banicji Zydów z Palestyny i tym razem
nie nastapil. Fala masowej emigracji zydowskiej, która miala miejsce
po odbiciu Jerozolimy i skierowala sie do zachodniej czesci Plw.
Arabskiego, wyniknela, przede wszystkim, z checi unikniecia skutków
wojen persko - bizantyjskich. Po zdobyciu Palestyny (i Jerozolimy)
przez Arabów (638 r.) sytuacja Zydów ulegla znaczne


przez Arabów (638 r.) sytuacja Zydów ulegla znacznemu polepszeniu,
jako ze Mahometanie traktowali ich jako - swego rodzaju - pobratymców
w wierze, dzielac z nimi "doktrynalnie" szereg swoich proroków. Islam
we wczesnym stadium swojego rozwoju, bardziej przypominal (i tak byl
przez wielu traktowany) judejska herezje niz odrebna, autonomiczna
religie.
Tolerancyjny stosunek do Zydów ze strony arabskich kalifów, wyrazil
sie zaproszeniem przez Omara (pierwszy kalif) do zamieszkania w
Jerozolimie, 70 znaczacych rodzin zydowskich, co przekreslilo - de
facto - zakaz osiedlania sie w Jerozolimie Zydów, wydany po klesce
powstania Bar Kochby. Z rozkazu tego kalifa, uporzadkowano takze teren
bylej swiatyni zydowskiej, której ruiny - w momencie zajecia
Jerozolimy przez Arabów - sluzyly ludnosci miasta za wysypisko smieci.
Okolo roku 935, za rzadów nastepców Omara, jerozolimskim Zydom
zezwolono na budowe malej synagogi w poblizu "sciany placzu",
jedynego, zachowanego fragmentu swiatyni, zburzonej przez Rzymian w
okresie wojny 67 - 70 r. n.e. Wzglednie znosny okres - podczas którego
mozliwym byl powrót Zydów z diaspory do Palestyny - trwal do konca XI
wieku, to jest do zajecia Palestyny (i Jerozolimy) przez Turków
Seldzuckich i konsekwencji tego faktu w postaci krucjat.
Okres od 1099 r. (zdobycie Jerozolimy przez krzyzowców) do 1517 r., w
którym Palestyna zostala poddana wladzy imperium otomanskiego, to czas
glebokiego kryzysu zydowskiej spolecznosci Palestyny. Jego glównymi
przyczynami byly krucjaty oraz wywolane nimi, liczne konflikty zbrojne
miedzy chrzescijanami i Muzulmanami, w których strona poszkodowana
bywali czesto Zydzi. Z poczatkiem XVI wieku, Palestyne zamieszkiwalo
nie wiecej niz 8-10 tysiecy Zydów. Opanowanie tego kraju przez panstwo
otomanskie, znów w zasadniczym stopniu zmienilo kondycje tej garstki
Zydów, która sie ostala. W panstwie otomanskim Zydzi byli skupieni w
odrebnym millecie (grupa etniczno-religijna) i jako tacy cieszyli sie
wolnoscia kultu i samorzadem w obrebie gminy religijnej. Szczególnie
rzady Sulejmana Wspanialego (1520 - 1565) okazaly sie im przychylne.
Ów sultan, zezwolil na uczynienie z zachodniej sciany swiatyni
jerozolimskiej ("sciany placzu"), zydowskiego miejsca pielgrzymek i
czci, a jego nadworny architekt Sinan, zbudowal dla nich w tym miejscu
dom modlitewny.
Za rzadów otomanskich (trwajacych do konca I wojny swiatowej) istniala
mozliwosc emigracji Zydów z diaspory na tereny Palestyny. Co wiecej, w
1560 r., Józef Nasi - Zyd, poborca podatkowy, doradca porty
otomanskiej - wystapil z idea zorganizowania w Tyberiadzie i jej
najblizszych okolicach, swoistego refugium, dla wypedzonych z
Portugalii i Hiszpanii Zydów. Projekt spotkal sie z poparciem ze
strony tureckich wladz. Jego wcielenie w zycie nie zakonczylo sie
jednakze sukcesem, a to ze wzgledu na niechec palestynskiej ludnosci
Tyberiady do tego przedsiewziecia, jak równiez - przede wszystkim - z
powodu slabego zainteresowania samych Zydów, którzy nad biedna,
peryferyjna Palestyne przedkladali Stambul i Saloniki. Przez caly,
kilkusetletni okres otomanski w historii Palestyny, emigracja
zydowskiej diaspory na ziemie Palestyny byla minimalna. W 1850 r.,
Palestyne zamieszkiwalo 300 - 340 tysiecy Palestynczyków oraz 8 - 10
tysiecy Zydów. Sytuacja ulegla raptownej zmianie z koncem XIX wieku,
wraz z narodzinami politycznego syjonizmu.
Powyzszy wywód historyczny byl niezbedny ze wzgledu na koniecznosc
ukazania prawdziwych i wszystkich przyczyn powstania zydowskiej
diaspory. Klasyczna teza ideologii syjonistycznej glosi, iz w
rezultacie dwóch powstan (z lat 66 - 70 n.e. oraz Bar Kochby) ludnosc
zydowska zostala przymusowo deportowana z miejsca swojego
zamieszkania, to jest z Palestyny. Uznanie takiego stwierdzenia za
zgodne z rzeczywistoscia historyczna, oznacza zarazem, zaakceptowanie
prawa potomków wypedzonych do powrotu na lono ojczyzny przodków.
Problem jednakze w tym, iz owa teza - co staralem sie wykazac w bardzo
skróconym sila rzeczy wywodzie - nie odpowiada prawdzie historycznej.
Ogromna liczba Zydów opuscila Palestyne z wlasnej woli i podejmujac
decyzje o opuszczeniu nie dzialala w stanie bezposredniego przymusu
fizycznego lub psychicznego, a motywy którymi sie oni kierowali byly
przede wszystkim natury ekonomicznej. Moralne prawo potomków tych
Zydów do powrotu na ziemie Palestyny w pierwszej polowie XX wieku,
bylo bardzo watpliwe, zwlaszcza, ze ich przodkowie - majac ku temu
niejedna okazje - nie zdecydowali sie na reemigracje. Równoczesnie
nalezy bardzo mocno zaakcentowac fakt, iz wspólczesni Palestynczycy
nie sa - jak chce tego propaganda syjonistyczna - potomkami Arabów,
którzy w VII wieku podbili Palestyne. Arabowie - owszem - wywarli duzy
wplyw na lokalna kulture, z uplywem lat gleboko ja arabizujac oraz
wzbogacajac miejscowa populacje o nowy pierwiastek etniczny. Tym
niemniej, zasadniczy, etniczny element palestynski, swoimi korzeniami
siega bezposrednio do preabrahamowego, kananejskiego okresu.
Pierwsza, znaczaca fala emigracji zydowskiej na tereny Palestyny,
miala miejsce w okresie 1882 r.-1903 r. Wzieli w niej udzial glównie
Zydzi rosyjscy, opuszczajacy Rosje w konsekwencji narastajacych,
antysemickich zajsc, majacych miejsce po zabójstwie cara Aleksandra II
w 1881 r. Emigrujacy Zydzi nie byli oredownikami syjonizmu
politycznego, gloszacego potrzebe powolania do zycia zydowskiego
panstwa. Holdowali syjonizmowi kulturowemu (religijnemu),
opowiadajacemu sie za koncentracja ludnosci zydowskiej na ziemi jej
przodków, wylacznie ze wzgledów natury religijnej. Pod koniec tej
pierwszej fali emigracyjnej, wladze tureckie (sultan Abdul Hamid II),
zaczely czynic coraz wiecej przeszkód oraz niechetnie spogladac na
nowych przybyszów, obawiajac sie, iz w ich szeregach moga znajdowac
sie szpiedzy, pracujacy na rzecz Rosji, tradycyjnego wroga panstwa
tureckiego. Tym niemniej - w rezultacie pierwszej fali emigracyjnej -
okolo 20 tysiecy Zydów zdolalo osiedlic sie na terena


emigracyjnej - okolo 20 tysiecy Zydów zdolalo osiedlic sie na terenach
Palestyny. Koncowe lata okresu pierwszej fali emigracyjnej, przyniosly
takze narodziny politycznego syjonizmu.
W 1896 r . Teodor Herzl, austriacki Zyd, dramaturg i dziennikarz,
oburzony wzrostem nastrojów antysemickich w Wiedniu i Paryzu (afera
Dreyfussa) opublikowal ksiazke "Der Judenstadt" ("Panstwo Zydowskie"),
w której sformulowal idee powolania do zycia zydowskiej siedziby
narodowej (w perspektywie niepodleglego panstwa) w Palestynie. Herzl
nie wykluczal innej lokalizacji geograficznej przyszlej, zydowskiej
siedziby narodowej (zwracal szczególna uwage na Argentyne), jednakze
ze wzgledów natury religijno - historycznej, zdecydowanie preferowal
Palestyne. Zorganizowany przez niego - rok pózniej - I Kongres
Syjonistyczny w Bazylei, doprecyzowal idee powolania do zycia
zydowskiej panstwowosci oraz nadal jej ramy organizacyjno -
administracyjne. Szczuplosc miejsca nie pozwala na doglebniejsze
studium - jakze interesujacego - fenomenu politycznego syjonizmu. Dla
"zaspokojenia potrzeb" wiodacego watku tejze rozprawy, wystarczy
zaznaczyc, iz w konsekwencji drugiej fali emigracyjnej (1903 r. -
1914r.) - odbywajacej sie pod znakiem politycznego syjonizmu -
osiedlilo sie w Palestynie okolo 25 tysiecy Zydów. Momentem
przelomowym w historii ruchu syjonistycznego byl rok 1917, kiedy to
francuski minister spraw zagranicznych Cambon, wyrazil - w imieniu
francuskiego rzadu - sympatie dla idei syjonistycznej. W pazdzierniku
tego samego roku, jego brytyjski kolega Balfour, wystapil do glowy
brytyjskiej linii Rotschildów z deklaracja, gloszaca poparcie rzadu
jego królewskiej mosci dla idei zorganizowania - na terenie Palestyny
- zydowskiej siedziby narodowej.
Brytyjczycy pod koniec 1917 roku, gdy ich general Allenby - wspomagany
przez `Lawrence of Arabia' i jego arabskich partyzantów - gromil
Turków w Palestynie, byli niemalze pewni, iz ten kraj przypadnie im w
udziale, przy dzieleniu lupów po zakonczeniu wojny. Tytulem
ciekawostki warto dodac, iz dyplomacja brytyjska, kokietujac
syjonistów obietnica stworzenia zydowskiej siedziby narodowej w
Palestynie, liczyla na zdobycie przychylnosci tak rosyjskich, jak i
amerykanskich Zydów, których wplywy i mozliwosci w obydwu panstwach
uwazano nad Tamiza za ogromne. Konsekwencja deklaracji Balfoura, byl
potezniejacy z kazdym rokiem strumien zydowskich emigrantów,
zdazajacych do Palestyny, która ostatecznie po I wojnie swiatowej,
uzyskala status brytyjskiego terytorium mandatowego Ligi Narodów.
Opór lokalnej ludnosci (pierwsze starcia miedzy Zydami a
Palestynczykami mialy miejsce w 1908 r., w Jaffie), jak równiez
restrykcyjna polityka wladz brytyjskich (przyjecie zasady kwot
emigracyjnych, tak zwana "biala ksiega") ograniczyly naplyw
emigrantów, ale calkowicie go nie wyeliminowaly. II wojna swiatowa, a
zwlaszcza okres bezposrednio po niej nastepujacy, zaznaczyly sie
dalszym naplywem mas ludnosci zydowskiej do Palestyny, szukajacej
tutaj schronienia, po dramatycznych przejsciach na terenie Europy
okupowanej przez Niemców.


PRAWDA O TERRORYŻMIE....CZ II Wymienione poniżej akcje to tylko
największe i najbardziej znane, jak zresztą autor artykułu zaznacza.
Nie wymienił akcji indywidualnego krwawego terroryzmu, poza
kilkunastoma i szerokiej gamy terroryzmu bezkrwawego, nie mówiąc już o
morderstwach dokonanych przez tak zwanych "nieznanych sprawców". Świat
patrzy i nie widzi jak jeden po drugim, najwięksi terroryści i
mordercy wybierani są na głowy państwa Izrael a inni przywódcy państw
ściskają im z szacunkiem ręce. Świat nie widzi jak publicznie szczycą
się swoimi wyczynami. Ehud Barak w wywiadzie mówił otwarcie o
morderstwie którego dokonał na palestyńskim naukowcu fizyku i jego
żonie serią z karabinu maszynowego. Zapytany dlaczego zamordował
kilkunastoletnią dziewczynkę, ich córkę, odpowiedział, że tego nie
dało się uniknąć. Córka została zamordowana w osobnym pokoju, no ale
tym się nie chwalił a większość społeczeństwa o tym się nie
dowiedziała. Ludzie, którzy zdecydowali się świadczyć przeciwko
Arielowi Sharonowi, jeden po drugim są mordowani w charakterystycznym
stylu. Elie Hobeika, który sam był mordercą, ale mógłby wiele
powiedzieć na temat Sharona i zdecydował się to zrobić w Belgii, po
dwóch dniach wyleciał w powietrze z takim impetem, ze jego ciało
znalazło się 50 m od miejsca wybuchu a ciało jednego z jego ochrony na
balkonie drugiego pietra sąsiedniego domu. Hotel King David został
wysadzony w powietrze 22 lipca 1946 roku zabijając 91 osób. Menachem
Begin, który później otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie pokoju jest
tą samą osobą, która planowała zniszczenie Hotelu King David i masakrę
w Deir Yassin. Były premier, Shamir, początkowo był członkiem
żydowskiego terrorystycznego gangu zwanego Irgun, który był kierowany
właśnie przez Menachema Begina. Shamir przeniósł się później do
jeszcze bardziej radykalnego - "Stern Gang", który dokonał wiele
zwyrodniałych okrucieństw. W kwietniu 1954 roku w czasie Wielkiego
Tygodnia i w wigilię Wielkanocy, chrześcijańskie cmentarze w Haifa
zostały napadnięte, krzyże połamane i zdeptane przez te Żydów, groby
zbezczeszczone. Tak wiec izraelskie militarne podboje skierowane były
przeciwko bezbronnym ludziom, którzy już wcześniej zostali
sparaliżowani przez takie napady jak w Deir Yassin (w wyniku którego
250 Arabów, mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zmasakrowanych).
Amerykanom nie powiedziano, ze 10% zabitych Arabów to chrześcijanie i
ze 10% skonfiskowanego arabskiego mienia należało do chrześcijan. Nie
powiedziano także, że izraelskie masakry i akcje wojskowe zmusiły 100
000 chrześcijan do ucieczki. Masakra Sa-sa . 14-15.02.1948r. wioska
została zaatakowana przez terrorystów żydowskich w środku nocy.
Zostało zburzonych około 20 domów w których spały kobiety i dzieci.
Maj 1948: Count Folke Bernadotte ze Szwecji został mianowany przez USA
do mediacji pomiędzy Arabami a Izraelitami. W pierwszym jego raporcie
z 16 września 1948 zalecał aby ONZ "jak najszybciej zapewniła arabskim
uchodźcom prawo do powrotu do ich domów na terenie zajętym przez
Żydów." Izraelici odpowiedzieli na swój własny, cichy sposób.
Następnego dnia Bernadotte został zamordowany w Jerozolimie.
Odpowiedzialność za spektakularne zabójstwo, które spowodowało
międzynarodowe oburzenie, zostało przyjęte przez nieznana organizacje
"Fatherland Front". Pod ta nazwa faktycznie kryl się Stern Gang
Shamira. Yoshua Zeitler i Meshlam Markover ze Sterna powiedzieli w
izraelskiej telewizji w 1989 rok, że oni odpowiednio kierowali i
prowadzili tę operację w której został zabity szwedzki dyplomata i
jego francuski asystant. Zeitler. Masakra mieszkańców w wiosce Abu
Szusza . W dniu 14.05.1948 roku zostało zamordowanych 50-ciu
Palestyńczyków
większość z nich była zmasakrowana siekierami. Masakra miasta Alled .
11.07.1948 roku, grupa żydowskich terrorystów z przywódcą Muszi Dajan,
dokonała bestialskiej masakry , dopuszczając się mordu na 426
Palestyńczykach , 176 z nich zostało zamordowanych w Meczecie. Masakra
mieszkańców w wiosce Elion . 30.10.1948 roku ,grupa żydowskich
terrorystów zaatakowała wioskę mieszkańców wioski zebrano na placu ,
gdzie dokonano na nich zbrodniczego mordu. 1950: Izrael zajął Al-Uja,
zdemilitaryzowaną strefę po stronie egipskiej, i Baqquara po stronie
syryjskiej, wyrzucając ich arabskich mieszkańców, burząc ich domy i
zrównując po nich ziemie buldożerami. 1950 - 1955: Izraelskie siły
dopuściły się więcej niż 40 aktów zbrojnych agresji przeciwko arabskim
państwom. Prawie wszystkie spowodowały poważne straty życia, w tym:
ataki i masakry w Quibya, Huleh w 1953, Nahalin, Kfar Qassem w 1954,
Gaza i syryjską placówkę przy Jeziorze Tiberias, w 1955 roku. Masakra
mieszkańców wioski Kalkilia . 10.10.1956 roku , wioska została
ostrzelana przez czołgi.Terroryści izraelscy zabili 70 bezbronnych
cywili - kobiet i dzieci. 14 - 15 październik, 1953: Oddziały pod
komendą Ariela Sharona, zaatakowały nie uzbrojoną wioskę arabską Qibya
w zdemilitaryzowanej strefie. Wysadzili w powietrze 42 domy i zabili
ponad 60 mieszkańców, którzy przebywali w nich. Opis tego był tak
makabryczny, że U.S.A w połączeniu z ONZ potępiły tę akcję, i po raz
pierwszy i jedyny zawiesiły pomoc dla Izraela jako rodzaj kary. 1956 :
Oddziały izraelskich żołnierzy popełniły okrucieństwo w palestyńskiej
wiosce Kafr Qasim. 47 niewinnych ludzi zostało zastrzelonych z zimną
krwią. Dokładnie przemyślane masowe morderstwo nigdy nie zostało
stosownie uwidocznione w zachodniej prasie. Sąd izraelski skazał ośmiu
żołnierzy za morderstwo, jednak zostali oni zwolnieni po 2 latach a po
3 latach jeden ze skazanych za zamordowanie 43 Arabów w ciągu jednej
godziny został zaangażowany przez urząd miejski w Ramleh jako
"urzędnik odpowiedzialny za sprawy związane z... Arabami w tym
mieście. 1956 Izrael wspomagany przez Anglię i Francję zaatakował
Egipt, aby uzyskać kontrolę nad Kanałem Sueskim. Masakra Chan Junus .
3.11.1956 rok. W mieście Chan Junus znajdował się obóz dla
palestyńskich uchodźców, którzy zostal

palestyńskich uchodźców, którzy zostali wygnani ze swych domów i ziemi
okupowanych przez Żydów w 1948 r. Mieszkańcy obozu zostali zaatakowani
Przez wojska izraelskie ,które zabiły 250 niewinnych ludzi. Dziewięć
dni późnej nastąpiła kolejna masakra w tym samum miejscu, Żydzi zabili
tym razem 275 Palestyńczyków. Tego samego dnia została dokonana
kolejna masakra przez Żydowskich terrorystów, na terenie obozu Ralah
zostało zabitych ponad 100 uchodźców palestyńskich. Wykorzystując
sytuację powstałą w wyniku egipskiej decyzji nacjonalizacji Kanału
Sueskiego, Izrael połączył swoje siły z Francją i Anglią i dokonał
inwazji na Egipt. W wyniku tego zajął i okupował Półwysep Synaj, zajął
Gaza Strip i Sharm Al, który strzegł Cieśninę Tiran i wejście do
Zatoki Aqaba. Rok później opornie wycofał się pod połączoną presją ze
strony ONZ, U.S.A. i Sowieckiej Rosji. Z punktu widzenia militarnego
nie istniała potrzeba takiego zniszczenia. Była to wyłącznie
zawziętość przeciwko Arabom i chrześcijanom. Akcje te spowodowały
zaistnienie następnych 300 000 arabskich uchodźców, tworząc ich ogólną
liczbę - chrześcijańskich i arabskich muzułmanów, większą niż
populacja Montany, Nevady i Wyomingu razem wzięte. Właśnie w czasie
tej kampanii Izraelici zaatakowali amerykański U.S.S. Liberty
powodując śmierć 34 osób jej załogi. Jeśli byłby to egipski lub
rosyjski atak, Ameryka weszłaby w stan wojny, lecz żydowskie głosy w
Ameryce wyciszyły krytycyzm tej akcji. Amerykanom także nie
powiedziano o tym, ze Izrael zawsze odmawiał podporządkowania się
jakimkolwiek postanowieniom ONZ. Postanowienia powzięte na podstawie
glosowania w latach od 1948 o prawie powrotu palestyńskich uchodźców
do swoich domów nigdy nie były respektowane przez Izrael. Izrael był
nieustannie potępiany za ciągłe łamanie karty Narodów Zjednoczonych,
został przyjęty do niej jako członek który wypełnił warunki przyjęcia!
1960 - 1962: Izraelskie siły atakowały syryjskie wioski na terenie
Lade Tiberias i spowodowały śmierć setek cywilnych jej mieszkańców.
1966: Izraelskie oddziały dokonały najazdu na jordańską wioskę Sammu.
Zabili 18 cywilów, poranili około 100 innych i zdemolowali 130 domów,
klinikę i meczet. 1967: Amerykański U.S.S. Liberty został zaatakowany
na międzynarodowych wodach z pełną premedytacją, kiedy śledził
komunikację w czasie Wojny sześciodniowej. Izrael użył podarowanego im
przez U.S. ekwipunku do zagłuszenia sygnałów S.O.S. mając nadzieję na
całkowite zatopienie okrętu wraz z załogą i archiwami zanim ktoś
dowiedziałby się o tym ataku. 34 marynarzy zostało zamordowanych i
było170 rannych w tym rażąco zuchwałym akcie wojny. Liberty był
częścią Szóstej Floty, silnej grupy ludzi i okrętów opłacanych przez
amerykańskich podatników w celu ochraniania Izraelitów. Co myślą Żydzi
o naszych marynarzach, potomkach żołnierzy, którzy wyciągnęli ich z
płomieni II Wojny Światowej? Następne fakty Izraelskich aktów agresji
w przygotowaniu.


PRAWDA O TERRORYŻMIE.... CZ III 5 czerwiec, 1967: Izraelici popełnili
z pełną premedytacja największy i najbardziej zdradziecki akt agresji
na Egipt, Syrię i Jordanię. Po zniszczeniu arabskich samolotów na
lotniskach w błyskawicznym ataku izraelskie siły napadły i zajęły
resztę Palestyny, to jest: West Bank, Gaza Strip, East Jerusalem,
syryjskie Golan Heights i egipski Sinai Penisula. W pierwszych dniach
agresji, całkowicie wbrew rzeczywistej sytuacji, Izraelici
sfabrykowali oskarżenie przeciwko ich ofiarom i przedstawili je w
dramatyczny sposób Komisji Bezpieczeństwa ONZ. Zachodnie media
rozpowszechniły sfabrykowane historie i cały świat ubolewał nad tymi
niby ofiarami. W 1967 roku Izraelici dokonali bez skrupułów trzeciego
bezlitosnego ataku na Arabów. Tym razem zniszczyli wartość 3/4 miliona
dolarów własności kościelnej. Wielkie oszustwa praktykowane przez
Izrael wobec ONZ i całego świata zostały zupełnie zdyskredytowane i
dlatego Izraelici zmienili taktykę i teraz argumentują, ze nie byli
zaatakowani przez Egipt ale byli w niebezpieczeństwie zaatakowania
przez Egipt i dlatego musieli uciec się do tak zwanego uprzedzającego
ataku. 1969: Izraelici wyróżnili się popełniając okrutną zbrodnię jako
odwet za straty w wyniku wojny wzdłuż Kanału Sueskiego. Izraelskie
samoloty bojowe zaatakowały egipską szkołę Bakr al Baher, w
południowym Egipcie, zabijając 75 dzieci i raniąc ponad 100. Sierpień
1969: Izraelici podpalili jedno z najbardziej świętych miejsc - meczet
Al Aqsa Mosque w Jerozolimie, powodując szerokie zniszczenia. Ta
zbrodnia pogrążyła Muzułmanów na całym świecie w stanie głębokiego
cierpienia. 12 marzec, 1970: Izraelskie siły napadły cześć
południowego Libanu pod nazwa Fatah-Land zabijając wielu palestyńskich
i libańskich cywilów. 8 wrzesień, 1972: Zupełnie bez przyczyny ani
powodu izraelskie Phantomy zbombardowały palestyńskie cele w Libanie i
Syrii w serii bombowych rajdów, zabijając setki cywilów. Ta akcja
została tłumaczona następnego dnia przez izraelskiego premiera w
Knesecie, że "Izrael przyjął teraz nową taktykę polegającą na
atakowaniu terrorystycznych organizacji gdziekolwiek może je
dosięgnąć." 21 luty, 1973: Jednostki izraelskich komandosów wylądowały
na wybrzeżu libańskiego miasta Tripoli. Zaatakowały dwa palestyńskie
obozy uchodźców wysadzając w powietrze kilka domów i budynków,
niektóre z nich razem z ich mieszkańcami, zabijając 35 cywilów i
raniąc podobna ilość. W tym samym dniu izraelskie samoloty bojowe
zestrzeliły nad Pustynia Synaj cywilny samolot należący do Libii
zabijając w ten sposób ponad 100 jego pasażerów. 10 kwiecień, 1973:
Jednostki izraelskich komandosów z pomocą libańskich kolaborantów
wtargnęły do rezydencyjnej części Bejrutu i zamordowały trzech liderów
PLO - Yosef Al Najjar, Kamal Adwan i Kamal Nasser. 1974: Izraelskie
lotnicze jednostki komandosów zaatakowały lotnisko w Bejrucie i
zniszczyły 13 cywilnych samolotów. W tym roku: samoloty izraelskie
przechwyciły cywilny syryjski samolot i zmusiły do lądowania w Lydda
podejrzewając, że przewozi on palestyńskiego dowódcę komandosów..
Obiektami ataków i rabunku było kilka chrześcijańskich kościołów w
Jerozolimie łącznie z poważnym uszkodzeniem kościoła Holy Sepulchre,
zrównaniem z ziemia czterech chrześcijańskich centrów i kradzieżą
diamentowej Crown of the Virgin Mary. 1975 - 1980: Izraelski wywiad -
MOSAD wsławił się terrorystycznymi wyczynami w których zamordowano
licznych arabskich i palestyńskich dyplomatów, naukowców, i
dziennikarzy, takich jak przedstawicieli PLO w Londynie, Rzymie,
Paryżu i Brukseli, wybitnego palestyńskiego pisarza i dziennikarza
Ghassan Kanafani i egipskiego naukowca w dziedzinie nuklearnej Dr.Al
Mashad. 1981: Wprowadzając swoja taktykę tak zwanego uprzedzającego
ataku, izraelskie lotnictwo zniszczyło cywilny reaktor atomowy w
pobliżu Bagdadu. 6 czerwiec, 1982: Inwazja militarna na Lebanon. Mniej
niż dwa tygodnie po swojej elekcji, nowy rząd Monachem Begina
zrealizował swoje pierwsze militarne uderzenie w tej wojnie
zmierzające do zlikwidowania PLO w Libanie. Czerwiec 1982: Izraelskie
siły rozpoczęły swoja wściekłą inwazje na Lebanon. W rezultacie tej
inwazji wielka liczba obozów uchodźców i libańskich miast i wiosek
została zniszczona. Izraelskie lotnictwo przeprowadziło osiem ataków
na palestyńskie cele w południowym Libanie i Bejrucie, zabijając
prawie 1000 ludzi i raniąc wiele więcej. Wymyślona taktyka
"uprzedzającego ataku" została zaniechana i nawet korespondent
Jerusalem Post miał trudności z uzasadnieniem celu tych bombowych
rajdów - "Po kilku dniach działań na północnej granicy nastąpiło pięć
tygodni spokoju. Nie wiadomo co spowodowało izraelskie piątkowe
bombowe rajdy." Oburzony izraelskim atakiem i okrutnym zniszczeniem
Bejrutu, żydowski dziennikarz Jacobo Timmerman nazwał Begina
"niezrównoważonym", "terrorystą", i "hańbą dla ludzi". Oskarżył
Sharona jako osobę, która pomaga w zrobieniu z Izraela "Prusów
Środkowego Wschodu." 17 Lipiec, 1982 Dostarczone przez USA F-4 i F-5
przeleciały czterokrotnie na niskim pułapie nad Bejrutem bombardując
jego gęsto zaludniona cześć - Fakahani. Pięć wysokich apartamentowych
budynków zostało zniszczonych, 200 zabitych i 800 rannych.
Czterdzieści procent ofiar to małe dzieci. Jedno z nich które
przeżyło, to wyciągnięte przez lekarzy z łona zabitej matki. Izraelski
przedstawiciel rządowego gabinetu Rafael Eitan ogłosił w izraelskim
radiu, że cywilne ofiary były nie istotne i że arabskie ofiary ataku
przeprowadzonego 17 czerwca jeszcze nie stanowią izraelskiego
"ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej". Wrzesień 1982:
Najazdy i bombardowania były kontynuowane w następnych tygodniach po
napadzie na Bejrut w lipcu. Był to początek inwazji na Bejrut, która
zapoczątkowała 80-dniowa wojnę dowodzona przez Ariela Sharona (wtedy
izraelski Minister Wojny) i spowodowała zniszczenie znacznej części
Bejrutu, zabicie i zranienie tysięcy palestyńskich i libańskih
cywilów. To w czasie tej inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i
Shatila


czasie tej inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i Shatila w
której 2 500 palestyńskich kobiet, dzieci i starych ludzi zmasakrowano
z zimna krwią. Nawet izraelski Sad Najwyższy uznał wielu oficerów
armii łącznie z Sharonem winnymi tej masakry. Październik 1982:
Izraelscy terroryści wysadzili w powietrze domy, samochody i biura
trzech elekcyjnie wybranych majorów miast w West Bank, Nabulus
Rammallah i Al Beireh. 1984: Izraelskie okręty i uzbrojone łodzie
przechwyciły na pełnym morzu handlowy statek w pobliżu Libanu i
uprowadziły wielu Palestyńczyków. 1985: Izraelskie samoloty napadły i
zniszczyły siedzibę PLO w Tunisie. 1986: Izraelscy tajni agenci
zamordowali w Londynie znanego palestyńskiego karykaturzystę Naji Al
Ali. Kwiecień, 1988: Jednostka izraelskich komandosów wtargnęła do
domu Khalil Al Wazir w Tunisie. Al Wizar był najstarszym dowódcą
militarnym PLO i był uważany za dowódcę Intifada. Został zamordowany w
czasie snu. Luty i marzec 1989: Izraelskie F-16 w wielu rajdach tłukły
pociskami i bombami palestyńskie cele w libańskich Shouf Mountains,
Damour i Dolinie Beka, zabijając wielu cywilów łącznie z 15 dziećmi
szkolnymi w Damour. 14 Kwiecień, 1989: Izraelscy strażnicy graniczni
wraz z osadnikami zaatakowali spokojną wioskę Nahalin w pobliżu
Betlejem. Ośmiu Palestyńczyków zmasakrowano i ponad 50 zostało
rannych. Napad ten miał miejsce późną nocą zapoczątkowującą Święty
Miesiąc Ramadan. Masakra na placu meczetu Al.-Aksa . 8.10.1990 rok.
Grupa extremistów żydowskich planowała zamach na meczet Al.-
Aksa .Kiedy w obronie meczetu stanęła arabska ludność Jerozolimy
wojska izraelskie dopuściły się kolejnego mordu, zostało zabitych 21
osób a 150 zastało rannych w skutek brutalnej rzezi na terenie
świętego miejsca, placu Al.-Aksa Masakra w meczecie Al.-haram Al.-
Ibrahimy .25.02.1994 roku , podczas modlitwy Fadżr (ranna) w meczecie
Al.- Ibrahimy, Golden Einstein ( żydowski extremista) razem z kilkoma
osadnikami żydowskimi zaatakowali modlących się ludzi podczas skłonu
strzelając do nich , dokonując rzezi w środku meczetu . Kule którymi
strzelali zbrodniarze były typu Dom Dom , które są zabronione przez
światowe instytucje. Masakra w Oana. 18.04.1996 roku ,Armia izraelska
ostrzelała ze śmigłowca i czołgów schronisko w południowym Libanie,
należące do sił O.N.Z. zabijając 160 cywili i jak wiadomo były to
kobiety , dzieci i ludzie starsi. Masakra Tunelu .25.09.1996 roku ,
okupanci izraelscy otworzyli tunel pod meczetem Al.-aksa , co
zagrażało konstrukcji budowlanej meczetu ,z tego powodu arabska
ludność Jerozolimy protestowała , podczas manifestacji pokojowej armia
izraelska otworzyła ogień ze śmigłowca zabijając 70 cywilów
palestyńskich. Celem moich artykułów nie jest wzbudzanie jakiś
nastrojów antyżydowskich, ale ukazanie prawdy o konflikcie blisko
wschodnimnim. Szczególnie zależy mi aby niktórzy otworzyli oczy i
niewidzieli w Palestyńczykach jedynie brudnych, tępych morderców
których jedynym celem w życiu jest mordowanie bezbronnych cywili.