To trudne kwestie.
Znacznie łatwiej oceniać politykę po upływie wielu lat.
Przykłady:
1) Nie ulega wątpliwości że zagraniczna polityka polska w okresie
przed(rozbiorowym) była fatalna - wręcz głupia. Ale ówcześni i potomni nie
byli o tym wcale przekonani - tylko część biła na alarm.
2) Fatalne były również oba powstania w XIX wieku - potencjalne korzyści
były niepewne i mgliste, a groźby strat (co się potem potwierdziło) bardzo
poważne.
3) Wreszcie w 1920 Polska miała szansę zlikwidowania bolszewizmu. Zdaje się
jednak że osądzono iż Biali są równym zagrożeniem co Czerwoni, a ci ostatni
wkrótce i tak sami upadną. Fatalna pomyłka w ocenie sytuacji - ale to widać
dopiero po latach.

Nie czuję się więc na tyle kompetentny, by formułować jakieś konkretne
zalecenia.
Ogólnie rzecz biorąc należy starać się o podniesienie Polski (wzmocnienie) w
hierarchii narodów - i prowadzić w tym celu zimną, bezemocjonalną politykę
długofalową.
Stąd wynika m.inn. że władza powinna:
1) stwarzać obywatelom jak najlepsze warunki do produktywnej pracy i nauki,
co w gruncie rzeczy
sprowadza się do tego by NIE PRZESZKADZAĆ.
(a niestety przeszkadza)
2) nie zapominać o należytej armii i zbrojeniach
3) nie marnować podatków obywateli na głupoty - np przeciwstawiać się
nonsensownym limitom emisji czy (niedarmowej bynajmniej) walce o prawa
mniejszości seksualnych.
W demokracji parlamentarnej jest to jednak niemal niemożłiwe - przeważa
interes partyjny i to doraźny - dziś rządzi ta partia, jutro inna (słynne
"teraz my").
Co prawda Brytyjczykom mimo to udawało się przez długi czas prowadzić stabilną politykę na wzmocnienie - ale to zdaje się już się definitywnie skończyło.