Donald Tusk w nowym nurcie. Dlaczego premier przyjął wobec rosyjskiej
agresji postawę zaskakująco (dla niektórych) radykalną?

Cały świat zastanawia się, jak na rosyjską inwazję na Ukrainę zareaguje
Zachód. Przez „Zachód” należy tu rozumieć USA i Niemcy, bo wszyscy inni
zachodni gracze albo nie mają możliwości adekwatnej reakcji, albo po prostu
się nie liczą w sensie geopolitycznym (Unia Europejska). Ja oczywiście nie
wiem, co ZachĂłd zrobi.

Ale jestem skłonny do postawienia hipotezy, że zareaguje w sposób
zdecydowany i ostry.
Dlaczego tak sądzę? Oczywiście po trosze dlatego, że tak powinien zrobić,
bo dla wszystkich jest ewidentne, że Kreml przekroczył granicę, której
przekroczyć mu nie wolno. Że już wcześniej przyjął postawę konsekwentnie
agresywną wobec Zachodu (Syria). I po trosze dlatego, że język używany
wobec Rosji przez czołowych polityków z Waszyngtonu i Berlina stał się
bardzo ostry.


Ale przede wszystkim sądzę tak dlatego, że… tak wynika z zachowania Donalda
Tuska.
Premier przyjął bowiem wobec rosyjskiej agresji postawę zaskakująco (dla
niektórych) radykalną. Używa słowa „wojna” („konflikt mający wszelkie
znamiona konfliktu, który może poprzedzić wojnę”). Używa języka, od którego
dotąd stronił i który krytykował (co więcej, jego image opierał się w dużej
mierze na walce z tym „pisowskim” językiem („musimy być tymi, którzy nie
pozwalają Europie i światu ani na moment odwrócić się od Ukrainy. Powtarzam
to za każdym razem, bo to jest dla Polski w przyszłości "być albo nie być";
„nie rozmawiać z Rosją językiem bezradności”).


Co się stało? Standardowa odpowiedź brzmiałaby: tak mu po prostu wyszło ze
słupków sondażowych; pracownie badań społecznych ustaliły, że takiej
właśnie postawy większość Polaków) oczekuje od szefa rządu.
To zapewne prawda, ale chyba nie cała.


Nawet bowiem na skutek jednoznacznych wskazań wszystkich sondażowni Tusk
nie poszedłby w swojej retoryce tak daleko, gdyby mógł się obawiać, że
spowoduje ona irytację tych, na których zależy mu najbardziej. Czyli
wielkich graczy Zachodu, a przede wszystkim – wielkich graczy Unii
Europejskiej. To na nich się zawsze orientował i orientuje, to oni dzierżą
klucze do jego politycznego sukcesu i politycznej przyszłości. Przecież od
lat jego polityka zagraniczna polega na „płynięciu z głównym europejskim
nurtem”.

Skoro więc w tych uwarunkowaniach premier zdecydował się na przyjęcie tak
radykalnego języka (a decyzja o podjęciu takiej a nie innej narracji to nie
jest decyzja zero-jedynkowa, gdyby nie chciał zachować się tak, jak się
zachowuje obecnie, nie musiałby przecież chwalić Putina, mógłby ogólnikowo
potępić agresję i wezwać do spokoju, i tak zapewne uczyniłby „dawny, nie
zreformowany Tusk”) to coś oznacza. Oznacza zapewne że wie on, iż zachodni
decydenci myślą teraz właśnie w sposób, odpowiadający jego retoryce.

Mówiąc prościej: Tusk wie, że twórcy zachodniej polityki nie myślą teraz w
kategoriach appeasement’u. Czynienie historycznych porównań częściej
prowadzi na manowce, niĹź do twĂłrczych rezultatĂłw. Ale gdyby jednak takie
porównanie poczynić – to są oni obecnie bardziej w rzeczywistości sierpnia
’39, niż kryzysu sudeckiego i Monachium. A Tusk zdaje sobie z tego sprawę.
Dalej „płynie w głównym nurcie” – tylko ten nurt jest teraz gdzie indziej,
niż kiedyś. Tusk nie przyłożył ręki do tego przemieszczenia się nurtu, ale
potrafi z niego skorzystać. Takie są paradoksy polityki.

W dniu 3/2/2014 11:34 PM, Mark Woydak pisze:

Donald Tusk w nowym nurcie. Dlaczego premier przyjął wobec rosyjskiej
agresji postawę zaskakująco (dla niektórych) radykalną?

Zrozumiał, że dla Putina znaczy tyle samo co Janukowycz i możliwe że będzie musiał ratować się ucieczką?

W dniu .03.2014 o 06:34 Mark Woydak <mark.woydak@forst.gm.de> pisze:



Do budy kundlu.


--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/