agata napisal:

Problem w tym, iĹź po pierwsze nie mam takich zasobĂłw finansowych, Ĺźeby
nawet na raty móc spłacać ten dług.

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

--
Pozdrawiam,

Jacek

Jacek_P wrote:

agata napisal:

Problem w tym, iĹź po pierwsze nie mam takich zasobĂłw finansowych, Ĺźeby
nawet na raty móc spłacać ten dług.

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

Bo się nigdy nie myśli, że się samemu będzie spłacało toto.
Toż to "tylko" poręczenie.

Jacek_P pisze:

agata napisal:

Problem w tym, iĹź po pierwsze nie mam takich zasobĂłw finansowych, Ĺźeby
nawet na raty móc spłacać ten dług.

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

   Cóş za głupie pytanie.

1. Bo podczas poręczania myślała że będzie w stanie spłacić
2. Bo nie sądziła, że będzie musiała spłacać (gdyby tak myślała, to by nie poręczała, prawda?)

--
Liwiusz

On 8 Cze, 22:16, Liwiusz <lma...@bez.tego.poczta.onet.pl> wrote:

Jacek_P pisze:

> agata napisal:
>> Problem w tym, iż po pierwsze nie mam takich zasobów finansowych, żeby
>> nawet na raty móc spłacać ten dług.

> Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
> poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

   Cóż za głupie pytanie.

1. Bo podczas poręczania myślała że będzie w stanie spłacić
2. Bo nie sądziła, że będzie musiała spłacać (gdyby tak myślała, to by
nie poręczała, prawda?)

--
Liwiusz

Dokładnie tak jak Liwiusz piszesz, a dodatkowo:

1. pierwszy jego kredyt zostal spłacony bez zadnego problemu przed
terminem.
ten mial byc splacany przez 36 miesiecy a dopiero rok uplynął.
2. nie myslalam ze w ciagu kilku dni bede zmuszona wydac 50 tys.;/
[taka byla moja wizja zanim wszyscy odpowiedzieliscie na moj post].
poza tym w ciagu roku ja tez mialam swoje wydatki planowane czy nie to
juz nie istotne, ale nie mam wolnej gotowki zeby przez nastepne kilka
lat to splacac.

wiem, że zle zrobilam i naprawdę koło siebie mam zorganizowane grono
osób, które od wczoraj praktycznie nic innego nie robia tylko wytykają
i wypytują o to samo ;/. czasu nie cofnę [niestety] a zapytac zawsze
mozna....

Liwiusz pisze:

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

  Cóż za głupie pytanie.

1. Bo podczas poręczania myślała że będzie w stanie spłacić
2. Bo nie sądziła, że będzie musiała spłacać (gdyby tak myślała, to by nie poręczała, prawda?)

3. Bo jest głupia ;) Jak to mówią nadzieja matką głupich.

--
@2009 Johnson
Gdy widzisz mędrca, myśl o tym, by mu dorównać. Gdy widzisz tego, komu brak rozsądku, zastanów się nad sobą samym.

Dnia Tue, 08 Jun 2010 22:31:45 +0200, Johnson napisał(a):

Liwiusz pisze:

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

  Cóż za głupie pytanie.

1. Bo podczas poręczania myślała że będzie w stanie spłacić
2. Bo nie sądziła, że będzie musiała spłacać (gdyby tak myślała, to by nie poręczała, prawda?)

3. Bo jest głupia ;) Jak to mówią nadzieja matką głupich.

No cóż, tak to wygląda.

Dnia Tue, 08 Jun 2010 22:16:37 +0200, Liwiusz napisał(a):

Jacek_P pisze:

agata napisal:

Problem w tym, iż po pierwsze nie mam takich zasobów finansowych, żeby
nawet na raty móc spłacać ten dług.

Pytanie w kwestii formalnej: jeżeli TERAZ nie czujesz się na siłach spłacać
poręczony dług, to DLACZEGO ten dług poręczałaś?

   Cóż za głupie pytanie.

Nie, to bardzo mądre pytanie.

1. Bo podczas poręczania myślała że będzie w stanie spłacić
2. Bo nie sądziła, że będzie musiała spłacać (gdyby tak myślała, to by nie poręczała, prawda?)

"Myslała", "sądziła" - to wystarczy do podejmowania tak wielkiego ryzyka?
Należy także "myśleć" i "sądzić", że zawsze mogą się zdarzyć okoliczności
nieprzewidziane, tak samo jak nagle można złamać nogę na prostej drodze.
Taką wlaśnie jest okoliczność pogorszenia się sytuacji finansowej, dlatego
nie należy nikomu żyrować pożyczek. No ale jeśli działa się na zasadzie
wzajemności, co jest obecnie powszechne, to wpada się w totalne ryzyko,
będąc samemu choćby najuczciwszym.
Po prostu.


Podstawową zasadą życiową jest: nie podejmować ryzyka przekraczajacego
własne możliwości finansowe. Druga zasada: nie sądzić ani nie myśleć, że te
możliwości nie mogą się nagle zmienić - pogorszyć (co jest problemem) lub
polepszyć (co raczej problemem nie jest).
W sprawach finansowych jest też trzecia zasada: zasada ograniczonego
zaufania. Ponieważ żyrując pożyczki naraża się na szkodę bezpieczeństwo finansowe
własne, ale co gorsza - rodziny.

Ikselka pisze:

"Myslała", "sądziła" - to wystarczy do podejmowania tak wielkiego ryzyka?

   Jakiego ryzyka? Zabierasz się do tego od - za przeproszeniem - d*py strony. Tak jakby kogoś besztać, że przechodził na czerwonym świetle i spowodował wypadek, że o tym nie myślał. A że 100 tysięcy innych ludzi przeszło i nic się nie stało, tego się już nie zauważa.

   Poręczenie to oznaka zaufania do osoby, za którą się poręcza. Ryzyko jest niewielkie (skoro mamy do osoby zaufanie), i wcale nie oznacza, że poręczając mamy czuć się jak kredytobiorca i w ten sposób się zabezpieczać.

Należy także "myśleć" i "sądzić", że zawsze mogą się zdarzyć okoliczności
nieprzewidziane, tak samo jak nagle można złamać nogę na prostej drodze.

   Z Twojego toku rozumowania można wywnioskować, że np. osoby nieubezpieczone w NFZ nie powinny wychodzić na prostą drogę, ponieważ mogą złamać nogę. A jak już złamią, to będziesz pisać "dlaczego taka osoba nie zabezpieczyła się i nie ubezpieczyła się". Kto  nie ryzykuje, ten nie je. Nie od wszystkiego trzeba i można się zabezpieczyć.

Taką wlaśnie jest okoliczność pogorszenia się sytuacji finansowej, dlatego
nie należy nikomu żyrować pożyczek. No ale jeśli działa się na zasadzie
wzajemności, co jest obecnie powszechne, to wpada się w totalne ryzyko,
będąc samemu choćby najuczciwszym.

   Skoro istnieje coś takiego jak poręczenie, to znaczy że można z tego korzystać. Czy wychodzić z domu też nie mogę, bo to niesie za sobą ryzyko?

Po prostu.


Podstawową zasadą życiową jest: nie podejmować ryzyka przekraczajacego
własne możliwości finansowe. Druga zasada: nie sądzić ani nie myśleć, że te

   Podstawową zasadą jest podejmowanie ryzyka racjonalnie. Jeśli mogę dostać 10 tysięcy zł z prawdopodobieństwem 99% i stracić 100 tysięcy z prawdopodobieństwem 1%, to opłaca mi się podjąć to ryzyko, choćbym w wyniku pecha mógł być bankrutem do końca życia.

możliwości nie mogą się nagle zmienić - pogorszyć (co jest problemem) lub
polepszyć (co raczej problemem nie jest).
W sprawach finansowych jest też trzecia zasada: zasada ograniczonego
zaufania. Ponieważ żyrując pożyczki naraża się na szkodę bezpieczeństwo finansowe
własne, ale co gorsza - rodziny.

   I co z tego ma wynikać? Że nigdy nikomu nie można niczego żyrować?



--
Liwiusz

Liwiusz napisal:

   Poręczenie to oznaka zaufania do osoby, za ktĂłrą się poręcza. Ryzyko jest niewielkie (skoro mamy do osoby zaufanie), i wcale nie oznacza, Ĺźe poręczając mamy czuć się jak kredytobiorca i w ten sposĂłb się zabezpieczać.

Ależ tak! Mamy się czuć jak kredytobiorca, którym nagle, jak widać z opisanej sytuacji, de facto możemy się stać. Znasz to stare powiedzenie: ile trzeba mieć, gdyby przyszło stracić?

   I co z tego ma wynikać? Ĺťe nigdy nikomu nie moĹźna niczego Ĺźyrować?

Można. Do limitu, który można udźwignąć 'gdyby przyszło stracić'.
Tym bardziej, Ĺźe to Ĺźaden interes, bo Ĺźyrant w rozwaĹźanej sytuacji
robił to grzecznościowo, czyli... za frajer. Masz więc transakcję:
0 zł na plusie, jeżeli się uda
50 tys. zł na minusie, jeżeli się nie uda

Jaka powinna więc być decyzja?

--
Pozdrawiam,

Jacek

Jacek_P pisze:

Liwiusz napisal:

   Poręczenie to oznaka zaufania do osoby, za ktĂłrą się poręcza. Ryzyko jest niewielkie (skoro mamy do osoby zaufanie), i wcale nie oznacza, Ĺźe poręczając mamy czuć się jak kredytobiorca i w ten sposĂłb się zabezpieczać.

Ależ tak! Mamy się czuć jak kredytobiorca, którym nagle, jak widać z opisanej sytuacji, de facto możemy się stać. Znasz to stare powiedzenie: ile trzeba mieć, gdyby przyszło stracić?

   No nie, jest jednak róşnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę teĹź nie przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?

   I co z tego ma wynikać? Ĺťe nigdy nikomu nie moĹźna niczego Ĺźyrować?

Można. Do limitu, który można udźwignąć 'gdyby przyszło stracić'.
Tym bardziej, Ĺźe to Ĺźaden interes, bo Ĺźyrant w rozwaĹźanej sytuacji
robił to grzecznościowo, czyli... za frajer. Masz więc transakcję:
0 zł na plusie, jeżeli się uda
50 tys. zł na minusie, jeżeli się nie uda

Jaka powinna więc być decyzja?

  A to juĹź Twoje domysły, moĹźe poręczenie było za dobrą minetę, a moĹźe tylko za jej obietnicę, nic nam do tego.

--
Liwiusz

Liwiusz napisal:

   No nie, jest jednak róşnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę teĹź nie przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?

Nie deprawuj statystyki ;) Nie mieszaj sytuacji POPULACJI ĹźyrantĂłw
z sytuacją jednego szczególnego żyranta. To o czym piszesz, to
właśnie sytuacja sponsora, który musiałby kalkulować zachowania
sponsorowanych ĹźyrantĂłw. Natomiast sytuacja pojedynczego Ĺźyranta
w sytuacji pojedynczego żyrowania jest zero-jedynkowa, taki rozkład binomialny, nie zapłaci vs. zapłaci. Prawdopodobieństwo odnosi się do populacji wielu żyrantów lub do ciągów wielu podżyrowań jednej
osoby, nie do przypadkĂłw singularnych.

--
Pozdrawiam,

Jacek

Jacek_P pisze:

Liwiusz napisal:

   No nie, jest jednak róşnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę teĹź nie przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?

Nie deprawuj statystyki ;) Nie mieszaj sytuacji POPULACJI ĹźyrantĂłw
z sytuacją jednego szczególnego żyranta. To o czym piszesz, to
właśnie sytuacja sponsora, który musiałby kalkulować zachowania
sponsorowanych ĹźyrantĂłw. Natomiast sytuacja pojedynczego Ĺźyranta
w sytuacji pojedynczego żyrowania jest zero-jedynkowa, taki rozkład binomialny, nie zapłaci vs. zapłaci. Prawdopodobieństwo odnosi się do populacji wielu żyrantów lub do ciągów wielu podżyrowań jednej
osoby, nie do przypadkĂłw singularnych.

   Zupełnie nie rozumiem o co Ci chodzi. Zapłaci-nie zapłaci, zgoda, ale zapłaci 98%, nie zapłaci 2%, podobnie jak przejedzie mnie samochĂłd-nie przejedzie, ale skoro nie przejedzie 99,99%, to jednak warto z domu wyjść.

   Jak widzę ulicę i wiem, Ĺźe przejedzie to 20%, to nie wchodzę, mimo Ĺźe to wszystko są - wg Ciebie - zerojedynkowe problemy.

   Oczywiście człowiek procentĂłw nie liczy, tylko zdaje się na swoją tak zwaną intuicję, chłopski rozum, rozsądek itp.

--
Liwiusz

Dnia Thu, 10 Jun 2010 08:01:48 +0200, Liwiusz napisał(a):

   No nie, jest jednak różnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę też nie przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?

Jak oceniasz prawdopodobieństwo, że za rok możesz popaść w kłopoty
finansowe? - 0%? 2%? 10%? 50%? 100%?
To samo pytanie - odnośnie śmierci. Własnej. Bo wtedy np nie mógłbyś
spłacic swojego teoretycznego kredytu i musiałby go spłacic poręczyciel.
Tak?


Są to sprawy nie do przewidzenia wg mnie. Dlatego nie należy się pakować w
sprawy nie do przewidzenia.

Ikselka pisze:
> Dnia Thu, 10 Jun 2010 08:01:48 +0200, Liwiusz napisał(a):
>
>>    No nie, jest jednak różnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę też nie przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?
>
>
> Jak oceniasz prawdopodobieństwo, że za rok możesz popaść w kłopoty
> finansowe? - 0%? 2%? 10%? 50%? 100%?

   Co to ma do rzeczy? Idąc tym tropem, dawanie wszelkich kredytów by zamarło, bo zawsze jest jakaś szansa, że w czasie jego spłaty nasza sytuacja się pogorszy.

> To samo pytanie - odnośnie śmierci. Własnej. Bo wtedy np nie mógłbyś
> spłacic swojego teoretycznego kredytu i musiałby go spłacic poręczyciel.
> Tak?

   No i co w związku z tym?

>
>
> Są to sprawy nie do przewidzenia wg mnie. Dlatego nie należy się pakować w
> sprawy nie do przewidzenia.


   Znów powtarzasz te same błędne argumenty. Nie do przewidzenia jest, czy wsiadając do samolotu, z niego wysiądę, co jednak wcale nie oznacza, że do samolotu nie należy wsiadać.

--
Liwiusz